Het is dinsdagochtend. Gister was ik de hele dag bezig met mijn dekens, pardon, dekbedovertrekken, handdoeken, badlakens en kleding schoon en gestreken te krijgen.  Op een bepaald moment hield de waslijn, pardon, de droogmolen,  het niet meer vol. Het arme ding heeft het loodje gelegd. Ik heb nog geprobeerd om hem met plakband op te lappen, maar er was geen redden meer aan. Van nood heb ik het resterende goed maar over de verkeersborden en straatlantaarns gehangen. De buurvrouw keek mij wel wat bozig aan, maar door mijn innemende glimlach ontdooide ze meteen, voor de rest van de straat is het nauwelijks een verrassing meer te noemen, die kennen mij niet anders als volledig gestoord en het allang geaccepteerd dat ze de sociale standaard niet al te hoog moet stellen voor mij.

De maandag ligt gelukkig achter me, ik heb het overleefd. Geen optaters gekregen van onverwachts aanraken van de afvalemmer, zoveel mogelijk de camera genegeerd en de vuilnis gewoon naar buiten gebracht en in de grote kliko gegooid. De hele dag was ik maar bezig met een oplossing te vinden voor mijn probleem. Even dacht ik nog de pin te kunnen achterhalen om daarmee de stroom zelf uit te schakelen, maar ik had geen enkel idee waar ik de code in moest typen, dus dat plan heb ik maar laten varen.

Het is nu dus dinsdagochtend en listig poog ik mijn dochter om te praten.

'De vuilnisbakkenterrorist heeft niet weer toegeslagen, hè? Nu kan de emmer wel weer vrijgegeven worden.'

'Geen denken aan! Zal je net zien dat hij of zij nog eens langs komt.'

Mijn man is het geëmmer zat en bemoeit zich er ook tegenaan.

'Geef het maar toe, dat jij het zelf geweest bent!' En tegen onze dochter: 'Meid, het is heel simpel, je moeder had heimwee naar de tijd dat jij nog naar de lagere school ging. Ze zat destijds in de ouderraad, en die gingen met Sinterklaastijd altijd een paar dagen voor het echte feest begon, de school op de kop zetten als zogenaamde rommelpieten. De deuren spijkerden ze dicht, de toiletpotten werden overspannen met krimpfolie en alles plakten ze aan elkaar. Ze verlangt zo naar die goeie oude tijd, dat ze in haar eentje hier in huis los ging.'

'Ja ja,'  haastig beken ik schuld. 'Ik ben de rommelterrorist, maar ik zal het niet weer doen, daar heb ik sowieso geen tijd voor deze maand.'