De schim (part 7)

Als kind was Anton, zo wordt hij altijd genoemd, ofschoon zijn volledige naam Antonius is, gezet. Zo drukte moeder dat uit, al vond hij zelf zich eerder mollig. Pa lachte het weg, kneep wel eens in hem en zei; "Kleutervet?!" Waarbij je dus niet wist of dat een vraag of een bewering was en ook niet of het wel of niet grappig bedoelt was of meer een voorspelling. Wonderlijk was hij in een groeispurt gekomen en het vet eraf gevolgen.

Het was regelmatig voorgekomen dat Anton ermee gepest werd en al hield hij zich nog zo groot, het had hem meer gekwetst dan hij ooit zou willen toegeven. Hij was dan ook erg blij, ruim voor aanvang van zijn internaat-tijd, verlost te zijn van die extra kilo's, die hem vast op de nodige rotopmerkingen zouden hebben getrakteerd. Daarvan was hij overtuigt. Hij wist dus hoe gemeen kinderen onder elkaar konden zijn.

Daarmee had hij meteen zichzelf een belofte gedaan, om zelf nooit een kind te plagen, die een ander uiterlijk had, of zich anders gedroeg. Eerst zou hij willen weten wat er aan de hand was. Hij zou juist vrienden proberen te worden met dergelijke buitenbeentjes.  Natuurlijk begreep hij zelf ook wel, dat hij zich daardoor nog kwetsbaarder maakte. Het leek hem echter precies passen in zijn plan, waarin geen plaats was voor lafaards.