Dit is het einde, dat doet....... Ach laat ook allemaal maar. Sentimenteel gedoe, terwijl we allemaal weten dat als dit een commercieel succes is er vrijwel zeker een vervolg verschijnt. Dus laten we niet spreken in einden en afscheid.
Ik ben heel benieuwd hoe u onze reis ervaren heeft, of ik goed genoeg gezelschap ben om nogmaals mee op pad te gaan?
Epiloog
De afgelopen zeven maanden had Sion niet stil gezeten. Direct nadat we wisten dat ze geen gevaar liep was ze begonnen aan een reis door haar rijk. Alle provinciën en de buitengebieden werden aangedaan. We kregen al snel handigheid in het vinden van verzetshaarden, hoe klein ook. We hielden contact met hen allen, overal waar ze geweest was groeide het verzet gestaag en in het begin in stilte. Al werden naar verloop van tijd de geruchten steeds sterker dat er een tweestrijd uitgebroken was. Dat men zich achter de troonopvolgster kon scharen indien men zijn onvrede wilde uiten.
Dit gebeurde niet publiekelijk, al was dat niet altijd mogelijk. Enkelen waren zo vol van hun antipathie jegens het huidige bestuur dat zij open en bloot hun steun uiten voor de moeder van Sion. In wiens naam we dit alles deden, ook om zo te voorkomen dat de naam van de prinses tot in de raad zou doorklinken. De landelijke gebieden bleken al jaren gevuld te zijn met ontevreden burgers, die nooit gehoord werden door de elite in de steden.
Maar ook in de steden vonden we meer sympathisanten dan we verwacht hadden. We waren van plan geweest om in alle stilte een netwerk op te bouwen en dat, tot Sion de zeventien zomers bereikte, te doen groeien. Door de onverwacht grote groep medestanders die we op ons pad vonden moest de geplande verzetsstrijd worden gewijzigd, omdat deze anders langdurig envooral bloederig leek te worden. Toch zouden we de wetten moeten respecteren, want zelfs een Sikh dient zich aan wetten te houden. Gelijke het volk dat de ze dient.
Na maanden van omzwervingen was ons netwerk volledig en vele malen groter dan we hadden durven dromen. De dood van de Sikh en Krya's woorden hadden mensen aan het denken gezet. Vanuit het paleis hoorde we dat de raad lucht had gekregen van de ophanden zijnde strijd en deze wou voorkomen door de troonopvolgster uit de weg te ruimen goedschiks en anders kwaadschiks.
Hun wens, hun ego en ijdelheid werkte verblindend daar moesten wij ons voordeel mee kunnen doen. Zo traden ze uiteindelijk stuk voor stuk met gretige ogen de val binnen en waren ze op dat laatste moment van hun leven verbouwereerd dat ze hier hun niet de beloofde macht en rijkdom, maar hun einde vonden.
Ruim van tevoren had Sion vanuit elke grote verzetshaard een adviseur aangesteld, opdat ook zij de steun van een raad noodzakelijk achtte. Het grote verschil was dat deze raad het land vertegenwoordigde en elk lid een provincie. Zij diende adviezen uit te brengen en wetgeving door te geven ten bate van hun eigen gebied. Het leger zou onder het bevel van één man komen te staan, de Retsj Mana. Deze rol zou Dadrie op zich nemen, zodra hij niet meer hoefde te regeren. Eerder zou de titel ook niet ingesteld worden.
Het was de bedoeling dat er netwerken ontstonden en onderhouden werden door alle lagen van de bevolking heen. Dit zou eenheid bewerkstelligen en de wensen van ieder ten gehore te brengen aan de raad. De raad zou twee maal per jaar een rondreis maken, gelijk de reis die Sion gemaakt had, om zich ervan te verwittigen dat alle wensen van het volk hun oor bereikten.
De nieuwe macht zou zich uitkristalliseren in de toekomst en zich blijven baseren op de wensen van Krya. Voorspoed voor iedereen, door middel van betrokkenheid van iedereen. De betrokkenheid zou ontstaan door de kennis dat hulp bieden de meest vervullende factor in het leven is, naast liefhebben en liefde gehad worden.De omwentelingen zouden in alle rust en alle openbaarheid langzaamaan doorgevoerd worden en konden rekenen op begrip en steun uit alle lagen van de bevolking.
Hen die het niet eens waren met de gang van zaken, bezaten ook het recht om hun stem horen te laten horen en er werd geluisterd. Zodat ook zij zich gewaardeerd voelden, ondanks dat ze regelmatig aan het kortste eind trokken werden hun ideeën en adviezen altijd in overweging genomen. Af en toe zelfs uitgevoerd. De onvrede die zij in het begin hadden smolt stilletjes aan weg, daar ook zij nu meer gehoord werden dan voorheen.
Ik verliet het politieke toneel spoedig na de inhuldiging van Sion en Numico, deze viel op de eerste dag van hun zeventiende zomer. Mijn plaats was niet hier, ik droomde nog steeds terug te keren naar mijn berg, mijn dorp bij de vulkaan waar het leven toch altijd eerlijker en oprechter zou voelen dan in die bijzondere stad.
Te paard begon ik aan mijn terugtocht, verdrietig om de mensen die ik achterliet, maar zeker dat het niet mijn plek op aarde was. Cabilah had Kreytu, Numico had zijn Sion en Dadrie had zijn handen vol. Ik durfde bij mijn vertrek openlijk te zeggen dat ik van hen hield, en allen beaamde ze dat de liefde wederzijds was.
De lange reis gaf me tijd genoeg om alles nogmaals te overdenken. Alle avonturen passeerden meerdere malen mijn gedachten. Kleine dingen in hun persoonlijkheden, die ik eerder niet begrepen had, vielen op hun plaats. Allen waren ze gegroeid, volwaardigere mensen geworden. Enkelen hadden we onderweg vaarwel moeten zeggen.
Numico had mij voor ik vertrok nog een keer aangekeken met de ogen die hem niet toe behoren. "Nu ben je klaar mijn zoon, nu kun je beginnen aan je werkelijke taak. Je bent nu instaat mijn sandalen te vullen en mij te overstijgen. Ga en vervul je rol, vervul haar vol liefde."
Liefde, ze had mij zo beangstigd en nu ik terugkijk begrijp ik mijn angst voor de pijn, maar snap ik niet hoe ik zo lang dood geweest was voordat ik begon met leven.
Toen ik na vele omzwervingen eindelijk thuis kwam bij mijn stam leek de tijd te hebben stil gestaan. In zoverre er waren enkel nieuwe zielen bij gekomen en enkele oude zielen overgegaan. Maar het leven hier aan de voet van de vulkaan was onveranderd, nou onveranderd op één ding na. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik herinnerd werd aan die eerste mensen waarvan ik weer durfde te houden, zoals ik eerder van mijn zusje en mijn moeder hield.
En zoals jullie allemaal weten, ik pauzeerde even, terwijl ik de kou door mijn oude botten voel trekken kijk ik iedereen gezeten rond het vuur even in de ogen, zijn vele van mijn lessen en adviezen gevuld met hun anekdotes en wijsheden.
Al vele jaren vertel ik over onze eindeloze reis naar ergens om de lange winternachten wat dragelijker te maken, vele gezichten komen jaar na jaar terug om het verhaal te horen. Nu ik ouder wordt weten ze zelfs de hiaten in mijn geheugen in te vullen. En elk jaar op dit punt in het verhaal, hoor ik hun stemmen Numico, Cabilah, Daidrie, Retsj en vaak ook Kreytu, Krya en Sion.
“Morgen vertel ik verder, over ´De lange weg terug naar ooit' en mocht er een jongen of een meisje naar u toekomen en vragen wie de heerser van de wereld is, kunt u hem of haar een prachtig antwoord geven, wetende dat het helemaal waar was."
"Welterusten vrienden.”
Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
