„Er was eens een droom”, zei ze tegen me
lang geleden
met de wijsheid van voorouderlijke liefde en een trommel,
„wees een kolibrie, wees niet bang om te vliegen”.

Een jaguar van binnenuit zien brullen,
het genezen van een gebroken ziel en hart,
zodat het verdwaalde meisje kan worden gevonden -
„Open je ogen, er zit nog steeds liefde in”

„Laat het licht zegevieren”, zei Peter Pan,
Witte rozen en regenboogeeucalyptusboom
nu geplant in de tuin van Eaden,
ter ere van de macht van slangen in het zuiden.

Overal op de tijdlijn gouden ogen,
Het verdwaalde meisje bevond zich in de Condors-vlucht,
en een blauwe veer voor de eenvoud van het leven,
in lijn zijn met de leidende sterren.

Een verloren meisje vinden en tegelijkertijd een mysterie voor jezelf worden,
kijkt nog steeds met haar linkeroog in de spiegel,
met de vraag „Wie ben jij” met een brede glimlach
omdat de reis pijnlijk en zwaar was,
maar het verloren meisje is een sjamaan.

„Een goede sjamaan weet zich los te maken van verhalen die niet langer dienen”
en „volg het licht”
- de beste twee adviezen die ze ooit heeft gekregen -
nu ze helemaal volwassen is, maar nog steeds als een kind,
„wat is er nodig om een verdwaald meisje te vinden”

Liefde is het antwoord, want Hope verlaat haar nooit,
ze zwemt in de getijden van de maan terwijl
„berijd graag de golven van het leven”,
dansend in de zon met haar schaduw,
„Ik hou van elke volgende stap” die Found Girl zal nemen!

#poezie #verdwaaldmeisje