Samen: Rondje buren (5) 'Gardengate' nadert zijn einde...

Vandaag, 01-06-2018 krijgen mijn buren de sleutel van hun nieuwe woning, zij verwachten binnen enkele weken op hun nieuwe adres te wonen. Maar sinds het vorige deel en nu is er nog wel het één en ander gebeurd en gezegd. Ook zou ik terugkomen op een heftige periode in mijn leven, wat ik nog niet goed kan op dit moment merk ik... Maar goed, daar komt 'ie dan... 

Let op: (Het begin van) onderstaande kan als schokkend of confronterend worden ervaren!

Om kort te gaan; in 2014 heb ik een suïcidepoging gedaan. Voorafgaand hebben mijn buren mij in nood en tijdens angst- of paniekaanvallen opgevangen, wanneer ik daar aan de deur kwam. Zij zijn dus goed op de hoogte van mijn ziek zijn en waar ze toen mijn vertrouwen hadden, werd dat onlangs meerdere malen beschaamd; de laatste keer weliswaar naar aanleiding van een provocerende uitspraak van mij. Na het gesprek tussen de buren en ons, ontdekte ik -naast dat hun beredeneringen heel krom waren- dat buurman ook meerdere malen op een gemene manier had gelogen. Dat wou ik even laten voelen door hardop in de tuin te zeggen dat het toch wel erg vervelend is als mensen liegen. Fout! Had ik niet moeten doen, ik weet 't. Maar de prijs daarvoor heb ik betaald.

De volgende ochtend sprak de buurman de legendarische woorden uit Shakespeare: "To be or not to be, that's the question". Met heel overdreven, een Engels accent, heel langzaam en erg duidelijk. In eerste instantie schoot ik in de lach. 'Heb je niks beters', dacht ik... totdat ik ging Googelen naar de hele context van die zin. Dat ging dus over de depressieve 'Hamlet', die zich afvroeg of het beter was om te blijven leven of er een eind aan te maken. (Klik HIER voor dat artikel op Wikipedia.)

Deze opmerking vond ik zo walgelijk en laag bij de grond en was Absoluut het dieptepunt van deze hele burenruzie. Mijn vertrouwen dat ik in hun had gesteld destijds, toen ik zó in nood zat en zó ziek was... Maar goed, ik had het zelf uitgelokt. Vervolgens ben ik aan mijn kant van de schutting hun klimop weg gaan halen, elke dag een beetje, twee dagen lang. Maar ook elke dag werd er een inspectierondje gehouden door buurvrouw, wanneer ze van haar werk kwam. Dit leverde wederom commentaar op, omdat zij dit snoeien zagen als provocatie en omdat de schutting kennelijk over de gehele lengte aan beide zijden van hun was, ondanks dat ik 'm betaald had en hij voor het grootste deel op mijn helft staat.

Wat hun overweging is geweest weet ik niet maar in elk geval; na mijn tweede rondje 'onderhoud' en de daaropvolgende heisa, keek ik na het avondeten naar buiten en de klimop was helemaal verwijderd. Raar, ik had echt niet het gevoel dat ik 'gewonnen' had of zo en voelde zelfs met hun mee. Maar ik heb er zo'n diep respect voor dat ze kennelijk over hun eigen schaduw heen konden stappen en de overlast weg te nemen.

Op mijn beurt heb ik plaats gevonden in mijn hart om ze te vergeven, terwijl ik dacht dat ik niet meer tot zoiets in staat was. Door het leven wat ik geleefd heb ben ik immers verhard, gekwetst en ik dacht een rancuneus persoon te zijn geworden. Maar ik heb ze bedankt, weliswaar via mail maar als daar een positieve reactie op komt, hoop ik ze vandaag nog persoonlijk te kunnen feliciteren met hun nieuwe woning.