Leonardo het geeft voldoening, vooral als we zien dat iemand toch nog zijn 'eigen' leven kan leiden. Onlangs zei een bewoner;' je doet je best, maar dit is niet mijn leven' dan weet ik dat we nog een stuk te gaan hebben.
Mooie en duidelijke beschrijving. Zowel het verloop van de Alzheimer als de persoon die Hetty is geworden en haar familie. Het moet verschrikkelijk zijn voor haar kinderen: je moeder heel iemand anders zien worden.😭
Wat heb je mooi en helder alle stadia van dit 'fenomeen' uitgelegd ! Ieder heeft er wel zijn eigen 'ontwikkeling/aftakeling' is ..maar t is wel de draad ... een draad vol rafels en dunne stukken..een breekbare draad.. en de draad raakt regelmatig kwijt. ... Show moreWat heb je mooi en helder alle stadia van dit 'fenomeen' uitgelegd ! Ieder heeft er wel zijn eigen 'ontwikkeling/aftakeling' is ..maar t is wel de draad ... een draad vol rafels en dunne stukken..een breekbare draad.. en de draad raakt regelmatig kwijt. Zoeken levert vaak nog meer stress op .. en zo is 'vergetelheid ' weer aan zet. Het is zo in en in triest.... ik ben blij met liefdevolle hulpverleners als jij , die maken het 'ons'/mij makkelijker even los te laten. Mijn schone moeder is nog thuis ...maar de 'fata-mogana's ' doe hun intrede al, de urine is al tijden aan materiaal toe.. Ma is toe aan het einde ...maar ja ... mooi be-en om schreven !
Eén ding triggert me in je verhaal. 'Ook emoties heeft de dementerende niet meer in de ... Show moreEén ding triggert me in je verhaal. 'Ook emoties heeft de dementerende niet meer in de hand'
En niet omdat het juist of onjuist is, maar vooral omdat ik denk te denken ;-) dat het teruggeworpen zijn op jezelf en de eventueel daarbij behorende vastzittende emoties, juist heel puur kunnen zijn. Even los van het feit dat de hersenen ook beschadigd zijn natuurlijk, maar wat ik eigenlijk wil zeggen dat het voor mij niet zo klip en klaar is dat ze zichzelf niet meer in de hand hebben. Ik denk hierbij aan kinderen die juist heel puur met hun emoties omgaan, maar ik merk dat ook wel bij dementerende mensen. Dat het niet de hersenbeschadiging is, maar het uiten van onverwerkte emoties.
Snap je een beetje waar ik heen wil. Probeer het zo goed mogelijk te omschrijven natuurlijk ;-)
Ik snap waar je heen wilt, ook Karin van der Straten heeft blogs geplaatst over Dementie anders bekeken. Als je je hele leven gezorgd heb, mag je nog zorg ontvangen. Maar er zijn schrijnende voorbeelden van lijden aan het leven. Het verdwalen in je eigen... Show moreIk snap waar je heen wilt, ook Karin van der Straten heeft blogs geplaatst over Dementie anders bekeken. Als je je hele leven gezorgd heb, mag je nog zorg ontvangen. Maar er zijn schrijnende voorbeelden van lijden aan het leven. Het verdwalen in je eigen geest, niet meer weten, angst en paniek. Dit zijn geen pure emoties die dan geuit worden, dat is de dementie die de overhand heeft. Kortsluiting soms, gezellig zitten eten en opeens gaan krijsen en rammen op tafel. Zonder aanwijsbare reden, en ook zo weer stoppen. Natuurlijk reageren de dementerenden puur op ons, je snuit staat hen aan, of niet. Hopelijk blijft de kern van wie ze zijn aanwezig, herkennen we de bewoners terug uit stukken van hun levensverhaal.
Wat een mooi verhaal weer. Mooi ook hoe je de verschillende fases van het proces beschrijft. Mijn oma had de ziekte van Alzheimer. Ik was een tiener toen ik al deze fases van dichtbij mee heb gemaakt.
Dank je, ik probeer door mijn blogs meer inzicht te geven in dementie. Er zijn veel verschillende vormen, die vaak ook ander gedrag geven. Het valt ons heel vaak op dat naasten op de hoogte zijn van het geestelijk verval, maar niet op de hoogte zijn van de lichamelijke gevolgen.
Je zou haast denken dat wanneer een mens in t leven te weinig zijn emoties heeft kunnen /durven ventileren...dat ze dan via de dementerende tijd alles toch nog kwijt raken, ze eerstens de rust in mogen/moeten gaan en de stilte erv... Show moreJe zou haast denken dat wanneer een mens in t leven te weinig zijn emoties heeft kunnen /durven ventileren...dat ze dan via de dementerende tijd alles toch nog kwijt raken, ze eerstens de rust in mogen/moeten gaan en de stilte ervaren.
t Is een hele reis wat deze ziekte laat zien zeg...wat een zware weg voor de naasten en ook de mens die het moet ondergaan
fijn dat jullie zorgenden er voor ze zijn
Jouw verhalen anekdotes lees ik graag.
Korte tijd liep ik stage als activiteitenbegeleidster en dan aten de ouden van dagen ook samen. Immers: Zien eten doet eten. Vandaar ook dat Hetty in gezelschap meer eet dan in haar appartement...
In de ochtend achter haar kranten vergeet ze te eten, maar ze zit daar zo graag. Dat is haar dagelijks dilemma. De warme middag maaltijd is geen probleem om beneden te eten met een groep anderen.
Fijn dat je het zo mooi beschrijft. Zo herkenbaar voor mij. Ik heb mijn ziekenverzorgende opleiding gedaan bij mensen met dementie. Na zo'n jaar of 5 ging ik ander werk doen. Het lukt mij niet meer.
Heel helder hoe je het beschrijft. Het is heel confronterend om mensen uit je directe omgeving zo achteruit te zien gaan. Maar hoe geweldig is het als mensen zoals jij zich voor hen inzetten.
Het is moeilijk als familie nog niet accepteerd dat hun naaste weer een stap verder is. Zich verzetten tegen de verandering. Dit levert soms verwijten op.
En niet omdat het juist of onjuist is, maar vooral omdat ik denk te denken ;-) dat het teruggeworpen zijn op jezelf en de eventueel daarbij behorende vastzittende emoties, juist heel puur kunnen zijn. Even los van het feit dat de hersenen ook beschadigd zijn natuurlijk, maar wat ik eigenlijk wil zeggen dat het voor mij niet zo klip en klaar is dat ze zichzelf niet meer in de hand hebben. Ik denk hierbij aan kinderen die juist heel puur met hun emoties omgaan, maar ik merk dat ook wel bij dementerende mensen. Dat het niet de hersenbeschadiging is, maar het uiten van onverwerkte emoties.
Snap je een beetje waar ik heen wil. Probeer het zo goed mogelijk te omschrijven natuurlijk ;-)
t Is een hele reis wat deze ziekte laat zien zeg...wat een zware weg voor de naasten en ook de mens die het moet ondergaan
fijn dat jullie zorgenden er voor ze zijn
Zelf ben ik vrijwilligster in een Woonzorg centrum ook heel leuk.
Korte tijd liep ik stage als activiteitenbegeleidster en dan aten de ouden van dagen ook samen. Immers: Zien eten doet eten. Vandaar ook dat Hetty in gezelschap meer eet dan in haar appartement...