In de uitdaging van Dana is het eigenlijk niet meer dan terecht dat ik wel een 'serieuze' poging doe om met een echt herfst- ontwerp te komen.
Tekenen is echt niet mijn sterkste kant, ik ben meer van het schrijven, bij deze dus een mix van beide...
Afbeelding van Lara Gonzalo via Pixabay
‘Een rok?’
‘Ja, een rok, zo heet zo’n ding bij een paddestoel. Deze leek mij wel aardig om een nieuw huis in te maken. ‘Maar toen ik onder die rok keek zag ik ineens een stel benen. Heb jij dat ooit gezien?’
‘Ja, nu zie ik het ook, benen! En wat voor een benen!’ Ze zijn wel lang, vind je niet?’
‘Ja, klopt, ze doen mij denken aan een andere kabouter, Jolanthe of zoiets. Die was ook heel lang! De kabouter die met haar was moest echt omhoog kijken, het schijnt dat hij toch echt kon scoren bij haar.’
‘Die Jolanthe, die was toch weer alleen? Zou dit haar zijn?’
‘Nee, dat denk ik niet, die zou hier nooit in ons bos komen’. Die moet je trouwens in een kas- bergen.’
‘Dus dit is een nieuwe schone. Oh, die benen!’
‘Hoe zullen we haar noemen dan?’
‘Ok, ik geef je drie keuzes:’
‘Ja, ja toe dan!’
‘Laat mij dan! A, ‘
‘Ja, die, ja die!’
‘Laat mij nou uitspreken’
‘Maar hij is leuk!’
‘Leuk? Ik had nog niets gezegd’
‘Wel hoor, je zei “Laat mij: Dana”’
‘Huh, ik zei: ach laat ook maar, Dana is prima.’
‘ZEG WAT ZITTEN JULLIE DAAR TE ZEUREN DAAR BENEDEN? IK WILDE GAAN ZITTEN, EN IK ZAG INEENS TWEE PUNTMUTSJES, IK WILDE JULLIE NIET PLETTEN!’
‘Je hebt nogal een verwarrende jurk aan en een wel heel pikant rokje daaronder’
‘OH DAT, JA EEN OF ANDERE ZICHZELF OVERSCHATTENDE ONTWERPER HEEFT DEZE VOOR MIJ GEMAAKT, HIJ HEEFT MIJ MOOI HET BOS INGESTUURD’
