De bende van Spookie
Geruisloos sluipt Spookie over het dak. Af en toe kijkt ze goed om zich heen, maar er is niets te zien. Niet op dit uur. Dit is haar tijd. Haar moment.
Behoedzaam gluurt ze even later door het dakraam.
De slaapkamer is nog half verduisterd. Maar ze kan goed zien. Het grote bed neemt het grootste deel van de kamer in beslag.
Het mannetjesmens is diep in slaap.
Ze neemt haar bevindingen in zich op en keert terug. Het is maar tien stappen van het ene dakraam tot het andere.
Behendig glipt ze door het openstaande venster. Haar baasje slaapt ook. Niemand heeft haar gezien. Nu snel de anderen op de hoogte brengen.
Haar tien broertjes en zusjes kijken nieuwsgierig naar haar op als ze weer verschijnt.
'En?' vraagt Coco. 'Wat heb je gezien?'
'Het ziet er op het eerste gezicht goed uit,' zegt Spookie. 'Niet zo groot als bij ons, maar ik heb dan ook lang niet alles gezien.'
'Dan breken we morgen in,’ zegt Sammie. 'Ik neem die taak wel voor mijn rekening. Jullie hoeven hem alleen maar af te leiden.'
Ze bespreken hun plannen nog een tijdje en gaan daarna slapen. Ze willen goed uitgerust zijn voor de grote dag.
De volgende dag staat iedereen klaar. Opgewonden lopen ze over de galerij op en neer.
Dan gaat de deur open. De buurman verschijnt in de deuropening.
Sammie schiet als een pijl uit de boog tussen zijn benen door zo naar binnen.
Ondertussen lopen Coco en de anderen de mens onder de voeten. Mimi, de kleinste, gaat uitgebreid op zijn voeten liggen.
Het mannetjesmens buigt voorover en aait haar over haar rug. Ze lacht genoeglijk. Ondertussen gaat de rest ongemerkt op verkenning.
Sammie sluipt de trap op.
Boven ziet hij twee deuren. De deur naar de slaapkamer staat open.
