Eindbestemming niet bereikt

#gaming 
"Mààm, zijn we er al bijna?"

"Geen idee schat, ik ben hier zelf ook nog nooit eerder geweest. Het is volslagen onbekend terrein, waar ik voorzichtig doorheen moet om ongelukken te voorkomen. Dus hoelang het nog duurt kan ik je geen antwoord op geven."

"Pas op mam, kijk uit!"

Een gevaarte komt met loeisnelheid op ons tegemoet gereden. Een ruk aan het stuur, nog net op tijd. Mijn hart klopt in mijn keel. Dat was op het nippertje, het scheelde hooguit een haartje, de kreet van Kim heeft ons gered. Ik zal blij zijn wanneer we de eindbestemming heelhuids bereiken, maar zie dit steeds minder positief in. Wijselijk hou ik mijn mond tegenover mijn dochtertje, die is zonder mijn tussenkomst al angstig genoeg. Voor de zekerheid heb ik nog maar wat extra gas teruggenomen en supergeconcentreerd vervolg ik nu onze rit.

Even blik ik op het gespannen gezichtje naast me. Gelijkertijd voel ik me een waardeloze moeder. Doe ik hier wel goed aan om haar aan al deze gevaren bloot te stellen? Is het mijn taak als moeder niet om haar een beschermde thuishaven te bieden? Eentje waar ze zich wat er ook gebeurt om haar heen in de wereld veilig kan voelen? In plaats daarvan laat ik me meeslepen in haar zucht naar avontuur. Trek ik haar mee in een wereld vol spanning en sensatie. In een wereld vol loerende gevaren. Ik had er beter aan gedaan om een vakantie in een rustige omgeving te boeken, maar alle betaalbare adresjes waren al volgeboekt, ik was er weer eens te laat bij en heb me toen over laten halen tot dit alternatief. Mijn man was het er helemaal niet mee eens. Nu heb ik spijt dat ik nooit naar hem luister. Neem me voor de zoveelste keer voor om in de toekomst hier verandering in te brengen. Een knallende ruzie hebben we gehad, het was het niet waard.

"Mààm, als we het nu maar redden om op tijd aan te komen!"

Ik kijk op het klokje, de tijd loopt en ik neig er naar om even te pauzeren.

"Zullen we even stoppen, dan gaan we lekker wat drinken en misschien wat chips eten?"

"Nee!", klinkt het naast me heel beslist: "Niet nu we er ieder moment kunnen zijn, kom op mam, gassen! "

Met lichte tegenzin voer ik de snelheid weer wat op. Onheilspellend gerommel doet me opschrikken. Waar komt dat nou weer vandaan. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het geluid wordt steeds indringender. Mijn hoop op een onschuldig overrazende straaljager is al snel vervlogen. Boven ons vliegt inderdaad wat. Maar onschuldig ziet het er geenszins uit. Het lijken wel gevechtsvliegtuigen, die ieder moment ons met een bombardement de grond in kunnen boren. Gelijkertijd komen aan weerszijden van ons twee pantservoertuigen. We worden ingesloten, denk ik panisch. Gas geven, remmen, niets helpt meer. Van alle kanten wordt er nu op ons gevuurd.

BOEM.

"Mààm, NEE, ons laatste leven gaat eraan."

Het beeldscherm flikkert:

~U bent dood. Game over, speel opnieuw.~