Het beloofd een prachtige dag te worden en ik wil genieten van het kleurrijke licht als de zon langzaam boven de bomen uitkomt. Ik kijk op mijn klokje en zie dat het pas 5:13 uur is. Het is hier doodstil maar plotseling hoor ik een sissend geluid. Ik draai mij om en nee hè, niet weer. Langzaam daalt het ruimteschip naar beneden en komt mijn kant op. De lange poten schuiven uit er komt een soort ladder uit de deur en een drietal wezens dalen de trap af. Het heeft geen zin dit te fotograferen of te filmen. De vorige keer dat ik dit meemaakte was alles gewist. Ik herken het wezen met het grootste hoofd als leider. Hij stapt kordaat op mij af en begint met die elektronische blikken stem van hem te praten.
Hallo aardbewoner. Hier zijn we weer. We hebben nog iets goed te maken met je. In jullie tijd is het twee jaar geleden maar voor ons maar een paar minuten. Wij reizen 1000 keer sneller dan het licht door het heelal. Mag ik je uitnodigen binnen te komen dan laat ik je zien hoe het er bij jullie in 2222 uit zal zien.
Ja dat is lekker, vorige keer was ik net binnen en kreeg een injectie in mijn nek en verder weet ik niets meer.
Dat zal niet gebeuren, vertrouw mij en ik laat je zien hoe jouw wereld er in 2222 uit ziet.
Nieuwsgierig als ik ben laat ik mij toch verleiden om die lange trap op te gaan. Het grote hoofdwezen gaat mij voor. Het oog achter in zijn lange nek gaat woest heen en weer. Achter mij nog twee van die mannetjes. Wat ben ik nu weer aangegaan kan ik nog terug? Met die twee wezens achter mij gaat dat niet lukken. Ik voel mij nu al een soort gevangene.
Ik kom binnen in een soort ruimte met allemaal monitoren. Nu word ik niet geïnjecteerd en zie zeker honderd van die langbenige figuren. Het sissende geluid vult plotseling de ruimte en door een soort tv-scherm kan ik naar buiten kijken. We hangen in de lucht, de poten worden ingehaald en we schieten de ruimte in.
