Mijn invulling van de Schrijfuitdaging januari 2019
Ah zalig, een weekje vakantie. Lang naar uitgekeken, nog langer voor gespaard.
Zuchtend zet ik de koffers op een van de twee grote bedden in de familiekamer van het hotel.
Twee joelende kinderen springen in mijn nek terwijl mijn man de maxi cosi met de jongste neerzet.
“Mama mogen we in de sneeuw gaan spelen?”
Er wordt op de deur geklopt. “Momentje schatjes” zeg ik nog snel tegen de twee oudste terwijl ik de deur open. Een lange man met oranje pruik en een groene opgeblazen broek komt binnen gewandeld. “Had er iemand kleuterentertainment besteld?”
Oooooh yes. Mijn hoofdreden om voor dit hotel te kiezen. Ja ok het was wat duurder, maar, er was een heel kleurrijk kinderprogramma met skilessen, sneeuwmanbouwprojecten, iglo-picknicks (wellicht geen echte maar dat kon me niet deren) en vooral heel veel vrije tijd voor de mamas en papas. Enfin en de baby, die was nog te klein voor het kinderprogramma.
“Ok, jullie twee, even snel naar het toilet en dan mogen jullie met…” ik werp snel een blik op het naamkaartje van de sneeuwclown “… Chicco mee.”
De veiligheidsbandjes worden nog snel aangedaan, het kamernummer wordt geregistreerd, ze gaan eerst twee uurtjes skiles tegemoet, dan een uurtje vrij skiën, ouders mogen komen kijken maar moeten niet continu aanwezig zijn, en daarna volgt een drankje met snack en twee uurtjes sneeuwballen verven en gooien.
Eens de kinderen de clown braaf zijn gevolgd plof ik op het bed. M’n man kijkt me veelbelovend aan, de kleinste ligt braaf te slapen. We besluiten het bed te proefdraaien, een glaasje wijn te drinken achterna, en dan, eens de kleinste is wakker geworden, grote broer en zus te gaan bekijken tijdens het skiën.
De eerste dag verloopt lekker vlekkeloos en we willen net gaan slapen als ineens het groot alarm af gaat.
Vier politie auto’s komen de oprit van het hotel uit gereden, 8 agenten, 5 honden en 3 mannen met witte jassen stappen uit. Een bediende van het hotel troont ze mee naar een kamertje. Veel wordt er niet gezegd, enkel worden we aangemaand binnen het hotel te blijven zolang het extra bezoek aanwezig is. Wat wel enkele dagen zou kunnen duren volgens een van de mannen in witte jas.
Oh help, daar gaat de vakantie, wat is dat nu weer. Gelukkig wordt de kinderanimatie aangepast naar binnenhotelsebelevenissen waarvoor zelfs enkele ijssculpturen naar binnen zullen worden gehaald, aldus wordt ons gecommuniceerd. Ietwat aangedaan trekken we terug naar onze kamer. Er zouden ook nog kamerzoekingen gebeuren dus ik pak echt enkel het hoogstnodige uit, kwestie van die mannen zo kort mogelijk in onze kamer te hebben wanneer het onze beurt zou zijn.
De hele nacht horen we nog gestommel en rumoer, de honden reageren niet, er wordt gesproken over labo’s en koeriers. Ik doe m’n best te ontspannen, maar vloek toch binnensmonds dat ik nu nog altijd niet heb kunnen skiën. En ook niet zeker ben of dat deze vakantie nog zou lukken.
De volgende dag, laat in de avond, na de binnenhuisanimatie van de kinderen, trekken ineens alle troepen weg. De mannen in witte jas kijken zuur. Een bediende roept alle hotelgasten samen en excuseert zich voor het ongemak, het ging allemaal over een misverstand. Iedereen was vrij om naar buiten te gaan en te gaan skiën. Alle genuttigde dranken van de avond zijn voor het hotel.
Moe, gerust, voldaan, trekken we die avond terug onze kamer in. De baby had een verse luier nodig, en had wat uitslag.
“Schat”, vraagt m’n man, “had je geen extra zakje talkpoeder ingepakt?”
“Ja”
“Ik kan het niet vinden…”
