"Elk nadeel heb se voordeel, maar je gaat het pas zien als je het door hebt, das logisch." Deze citaten van een gewezen Amsterdams straatschoffie spreken boekdelen.
U staart zich soms zo blind op de onmogelijkheden, zonder enig oog te hebben wat deze aan mogelijkheden bieden. Of u het nou buiten je doos denken noemt of omdenken, uiteindelijk dient u gewoon te zorgen voor het volgende.
Dat welke bal u ook toegespeeld krijgt, u goed om u heen kijkt, het veld breed houdt en de ruimte die u heeft beheerst. Vervolgens herplaatst u het doel, loopt u zich vrij en schiet nog voor de tegenpartij zich bewust is van de wijziging, de bal in het zojuist gespannen net.
Want, "Je mot schieten, anders ken je niet scoren."
Haar rug recht, haar houding sterk en waardig, ze en keek ze nog een keer neer op de slangenkuil aan haar voeten.
Toen alle twaalf de adviseurs zaten keek ze alle twaalf even aan. Haar ogen waren ondanks de sluier zo doordringend dat de meeste hun ogen afwenden. Toen stond ze op. Ze besteeg de treden achter haar stoel en leunde op de rugleuning van de zetel, terwijl ze even naar de ruimte hoog boven de hoofden van de aanwezigen keek. Toen liet ze haar blik weer zakken, verliet de treden aan andere zijde van haar stoel en bleef voor de zetel staan. Ze nam plaats achter de hoge tafel, waar normaal de redevoering op lag. Nu lag daar de te tekenen overdracht. Even keek ze naar de tekst en begon toen te spreken.
“Verdriet en pijn maken het onmogelijk te regeren zoals mijn voorvaderen deden, daar ik daar dus niet toe in staat ben ik bereid vandaag hier de macht overdragen.” Ze zweeg even.
“De wet schrijft mij voor deze over te dragen aan mijn moeder, totdat het mijn tijd zou zijn om te regeren. Aangezien zij niet meer is mag ik de macht overdragen aan derden, indien de raad daarmee akkoord gaat. Het moge duidelijk zijn dat er niemand is waar de raad mee akkoord zal gaan.
In dat geval dien ik de macht over te dragen aan de raad. Ik was bereid dit op enkele voorwaarden te doen. Deze voorwaarden zijn blijkbaar ingewilligd aangezien uw voltallige aanwezigheid alhier.” Ze knikt minachtend naar de mannen.
“Vandaag draag ik dan ook, bij volle verstand en zonder dwang, de macht over aan mensen van wie ik weet dat zij mijn land in alle vertrouwen zullen beheren.”
Sion neemt de pen ter hand; “Dan draag ik hierbij,” de stilte in de zaal was bijna pijnlijk nu de laatste seconden van het oude bewind weg tikten en de adviseurs klaar zaten om hun legitieme macht te kunnen gaan vieren en uitbuiten. “De macht over aan mijn geliefde, en aanstaande echtgenoot Numico.” Van achter haar, zetel die groot genoeg was om hem te verbergen, stapte Numico te voorschijn.
De generaal adviseurs waren met stomheid geslagen. Terwijl de eerste, een forse man in een goudkleurig kostuum opstond om zijn onvrede te uiten en aan te geven dat dit niet rechtmatig was, verdween zijn hoofd van zijn romp. De daardoor bloot komen te liggen slagader spoot bloed op de vaandels achter hem. Het hoofd viel op de tafel, rolde daar vanaf en lande met een doffe “bonk” op de grond om halverwege de loper tot stilstand te komen. Het bloed dat uit het hoofd liep vloekte met het rood van de loper. Zijn beide buurmannen draaide zich om, om te zien wat er achter hun collega had plaats gevonden. Of hun ogen ooit gezien hadden wat de scheiding teweeg had gebracht weten alleen zijzelf, want nog voor ze volledig gedraaid waren legden hun hoofden dezelfde route. De doffe bonken die de schedels op de stenen vloer maakten waren het enige geluid in de oorverdovende stilte. Hun overburen hebben mogelijk nog net beseft wat er gaande was, alvorens ook hun bloed de vloer vulde en de vaandels besmeurde.
Enkele seconden na de laatste woorden van Sion zaten er elf hoofdloze aan de tafels aan haar voeten, de twaalfde had het opstaan moeten bekopen met een plaats op de vloer. Hier en daar perste een hart zijn laatste stoot bloed uit de geopende halsslagaders. Sommige lichamen gleden van hun zetel andere vielen hoofdeloos op de tafel voor hen. De dure kledij zou niet meer hergebruikt kunnen worden, deze vlekken waren levenslang. De hoofden lagen verspreid over tafels en vloer, de geopende ogen nog vol ongeloof.
Sion gruwelde van de geur en aanblik van zoveel bloed. Ze dwong zichzelf te kijken naar wat er was aangericht, aangericht in haar naam. Ze hield Numico's hand dusdanig stevig vast dat ik, vanuit mijn schuilplaats hoog in de refters, Numico's gezicht zag vertrekken van de pijn, totdat hij zijn hand uit haar ijzeren greep had losgemaakt en deze om haar schouder had geslagen.
Gezamenlijk daalde ze de treden, die aan de voet van de verhoging waar haar zetel had gestaan, af. Ze begaven zich over de bebloede loper naar de grote deuren van de zaal. Hier en daar nog over een hoofd heen stappend dat nog niet was opgeraapt.
De twaalf mannen, die achter de vaandels hadden gewacht tot hare majesteit het teken gaf, om vervolgens met hun gekromde zwaarden de hoofden van de generaal adviseurs te verwijderen, verzamelde de hoofden en spieste deze op een speer. Toen ze allen een speer met hoofd droegen schaarden zij zich achter Sion en Numico. De deuren van de zaal opende. Het stelletje liep in het midden, aan weerszijden van hen liepen zes mannen met speren. Zo bereikte ze de binnenplaats waar het gevolg van de generaals wachtte in de lauwe middag zon. Toen de deuren van het buitenpaleis opende, verstomde de gesprekken en vergaten velen te ademen.
Enkele soldaten wilde naar hun zwaarden reiken, maar zagen bijtijds dat op de daken boogschutters hun pijlen al klaar hadden liggen in hun bogen om elk verzet in de kiem te smoren.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Omdat de wet voorschreef dat Sion moest verschijnen op het balkon van het paleis was er gekozen voor het meest dichtstbijzijnde vakantiehuis, slechts 2 uur te paard van de stad. Via de tunnel wisten we het paleis ongemerkt te bereiken, daar hadden de verzetsleden reeds maatregelen genomen tegen degene die de raad steunde. Nog voor de schemering viel stond Sion op het balkon van het paleis en groeide de groep toeschouwers tot ongekende proporties.
“Gegroet mijn volk, ik ben Sion niet uw Sikh aangezien ik volgens de wet nog niet geschikt ben te regeren. Daarom draag ik dat recht over aan derde. Gaat de raad hiermee akkoord, de twaalf hoofden op spiesen knikte ja. Dan draag ik mijn macht over aan mijn aanstaande echtgenoot Numico."
"Daar ook ik niet genoeg zomers bezit om te regeren draag ik mijn recht over aan Dadrie Hiromy," sprak Numico luid.
Vanaf het marktplein liep Dadrie naar de trappen, beklom deze onder applaus niet alleen van zijn eigen vrienden ook van de soldaten die daarnet nog hun wapens op wouden nemen. Blijkbaar was het feit dat hij ooit officier en dus één van hun was geweest voldoende om hun met hem te kunnen vereenzelvigen. Wat natuurlijk een stuk eenvoudiger was, dan met de voorgaande machthebbers.
"Dank jullie voor de eer, mijn rol zal slechts symbolisch zijn tot jullie de wettelijke zeventien zomers hebben bereikt. Mijn woorden zullen die van jullie en die van uw moeder, hare hoogheid Krya vertegenwoordigen."
Binnenkort het volgende deel van dit online feuilleton.
Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
Onder de foto staat een link naar he volgende deel (indien het reeds uit is).
