(Ooit was ik net als u een mens. Een zeer pijnlijke ervaring mag ik wel zeggen. Ik had het rad van fortuin menigmaal rond zien gaan voordat ik besloot niet te zullen sterven. Mijn leven was getekend door magie en tragedie. Maar de meest magische tragedie stond op het punt te beginnen.)

Na een eeuwige zoektocht openen de gewelven van de hel zich voor me. Om vervolgens mij, terwijl ik afdaal, met duisternis te omsluiten. Pijn en wreedheden vreten aan mijn aanwezigheid. Duizend hongerige teken zuigen de laatste restjes menselijkheid uit de nieuwe aanvoer. Ik wandel door de vuurzee en zij schaadt mij niet. Ik doorsta opnieuw de pijnen van ontrouw en onwetendheid. Uiteindelijk arriverend op de plek waar realiteit een kwestie van fantasie geworden is.

 Hier waar de meest destructieve kracht ter wereld huist. Gelijkertijd de veiligst plek op aarde. Daar, waar wat je denkt werkelijk is. De mogelijkheid welke dood dan ook te ondergaan en desgewenst weer op te staan. Ik baad in kokend lava. De pijn verzacht de oude herinneringen en gevoelens. Pas nadat alle pijn weggesmolten is van mijn ziel, vervolg ik mijn weg.

Paars kristal omringt mij. De kristallen stelen mijn herinneringen, om zo weer als kind te kunnen zijn. In volledige onschuld onderga ik mijn leven nogmaals. Mijn onwetende kleuter voor eeuwig geschokt, mijn ik een ander. Ik onderga de vernedering keer op keer, er is geen bruikbaar verweer tegen de mening van de massa.

 Veroordeeld door bevooroordeelden en kortzichtigen. Mijn mening gedood. Mijn liefste vermoord zichzelf en daarmee mijn laatste restje ik. Niet met een kogel, maar met hoogverraad aan mijn adres. Wederom aanschouw ik alles.

Nogthans wens ik niet te sterven, herrijs, wederom opgestaan. Vele malen gebroken, maar niet neer te slaan. Ik beëindig mijn weg in zijn aanwezigheid. Ik aanschouw zijn vlammende blikken, onmenselijk maar vervuld. Mijn laatste aardsheid verdwijnt wanneer hij mijn dochter naar de andere wereld verband.

Oog in oog met de gehoornde outcast toon ik hem mijn afkomst. De daaruit voorkomende schaamte teweeg gebracht bij Hem, doet  de gehoornde grijnzen. Het is een feit dat Hij, mij, zijn creatie niet vernietigen kan nu ik aan de andere zijde sta. Hij bracht mij naar der heerser van de aarde, om te branden in het vuur van zijn haat jegens mijn mens zijn. Nu is mijn hoofd geheven en aanvaard ik mijn nieuwe bestaan.

Nog steeds recht tegenover elkaar zie ik mijn ogen reflecteren in de zijne. Ik voel een brandende haat tegen de andere sterren. Zij die mijn entiteit blijven beschermen. Toch mag ik aansluiten in zijn donkere gelederen. Deze pion speelt een rol van betekenis en  moet op een dood spoor worden gezet. De eerstvolgende keer dat de sterren zich weer tonen ben ik niet langer.