Zijn we doorgeslagen? Het houdt me al een tijdje bezig deze vraag. Hier in een buurt loopt een meneer rond die voor zo ver ik weet dakloos is. Soms dan groet hij mij vriendelijk als ik hem groet maar soms dan zit hij zo in zijn wereld en dan ziet hij me helemaal niet als ik hem groet en soms dan is hij boos en loop ik "een blokje om". Soms is hij helder en soms dan lijkt hij de weg kwijt. Ik weet niet waarom hij op straat is, geen idee, ik heb eigenlijk nooit een goed gesprek met hem gehad maar hij hoort bij het straatbeeld. Hij zal vast een persoon zijn met een psychisch probleem. Vroeger noemden ze zo iemand een dorpsgek. Dat mag nu niet meer en ik vraag me af of door het veranderen van de term, die veel respectvoller is tegenwoordig ook het respect voor deze mensen is toegenomen. Ik denk het niet. De dorpsgek hoorde erbij, die groette je, die kwam je tegen in de kroeg en daar maakte je een praatje mee. De persoon van tegenwoordig met een psychisch probleem wordt veelal genegeerd en staat buiten de gemeenschap. Wie kijkt er naar om?

Van de 4 kinderen die ik heb zijn er 3 dyslectisch. Vroeger zou er op school gezegd worden "zij kunnen niet goed leren", tegenwoordig zijn we zo ver dat we weten dat het niks met IQ te maken heeft maar met de informatieverwerking van die personen en dat is op zich een plus. So far so good. Maar dit maakt het ook lastig vind ik. Want de diagnose dyslexie is vaak ook een excuuskip. Je mag met dyslexie niet naar de HAVO want dat ga je toch niet redden met Frans bijvoorbeeld.

Nu bleek het kind waar dit door school tegen gezegd werd inderdaad bar slecht in Frans te zijn maar dat wil niet zeggen dat alle dyslectische kinderen miserable in Frans zijn. Ik deed het zonder dyslectisch te zijn NOG slechter in Frans dan mijn dyslectische kinderen en ik zat ook op de HAVO. Dit is een voorbeeld van de schoolkant maar vanuit de ouderkant hoor ik soms ook zinnen waar mijn haren van rechtop gaan staan. Serieus??? denk ik dan. Accepteer gewoon dat het niks met IQ te maken heeft en laat ze niet in een bepaalde hoek geplaatst worden maar accepteer ook dat ze gewoon 2x zo hard en soms 3x zo hard moeten werken om hetzelfde voor elkaar te krijgen als iemand zonder dyslexie. Life sucks, zullen we dan maar zeggen, maar het is wel jouw leven. Tenminste dat zeg ik tegen mijn kinderen (of iets van die strekking). En ja, even niet opletten komt dan bij deze kinderen 3x zo hard aan dan misschien bij iemand zonder dyslexie, nou daar leren ze dan hopelijk van. Aan de andere kant stel dat het IQ niet zo heel hoog is en ze naast de dyslexie dus ook gewoon niet zo goed kunnen leren accepteer dat dan ook gewoon. Dan kun je vast iets anders heel erg goed.

Loading full article...