Zijn we doorgeslagen? Het houdt me al een tijdje bezig deze vraag. Hier in een buurt loopt een meneer rond die voor zo ver ik weet dakloos is. Soms dan groet hij mij vriendelijk als ik hem groet maar soms dan zit hij zo in zijn wereld en dan ziet hij me helemaal niet als ik hem groet en soms dan is hij boos en loop ik "een blokje om". Soms is hij helder en soms dan lijkt hij de weg kwijt. Ik weet niet waarom hij op straat is, geen idee, ik heb eigenlijk nooit een goed gesprek met hem gehad maar hij hoort bij het straatbeeld. Hij zal vast een persoon zijn met een psychisch probleem. Vroeger noemden ze zo iemand een dorpsgek. Dat mag nu niet meer en ik vraag me af of door het veranderen van de term, die veel respectvoller is tegenwoordig ook het respect voor deze mensen is toegenomen. Ik denk het niet. De dorpsgek hoorde erbij, die groette je, die kwam je tegen in de kroeg en daar maakte je een praatje mee. De persoon van tegenwoordig met een psychisch probleem wordt veelal genegeerd en staat buiten de gemeenschap. Wie kijkt er naar om?
Van de 4 kinderen die ik heb zijn er 3 dyslectisch. Vroeger zou er op school gezegd worden "zij kunnen niet goed leren", tegenwoordig zijn we zo ver dat we weten dat het niks met IQ te maken heeft maar met de informatieverwerking van die personen en dat is op zich een plus. So far so good. Maar dit maakt het ook lastig vind ik. Want de diagnose dyslexie is vaak ook een excuuskip. Je mag met dyslexie niet naar de HAVO want dat ga je toch niet redden met Frans bijvoorbeeld.
Nu bleek het kind waar dit door school tegen gezegd werd inderdaad bar slecht in Frans te zijn maar dat wil niet zeggen dat alle dyslectische kinderen miserable in Frans zijn. Ik deed het zonder dyslectisch te zijn NOG slechter in Frans dan mijn dyslectische kinderen en ik zat ook op de HAVO. Dit is een voorbeeld van de schoolkant maar vanuit de ouderkant hoor ik soms ook zinnen waar mijn haren van rechtop gaan staan. Serieus??? denk ik dan. Accepteer gewoon dat het niks met IQ te maken heeft en laat ze niet in een bepaalde hoek geplaatst worden maar accepteer ook dat ze gewoon 2x zo hard en soms 3x zo hard moeten werken om hetzelfde voor elkaar te krijgen als iemand zonder dyslexie. Life sucks, zullen we dan maar zeggen, maar het is wel jouw leven. Tenminste dat zeg ik tegen mijn kinderen (of iets van die strekking). En ja, even niet opletten komt dan bij deze kinderen 3x zo hard aan dan misschien bij iemand zonder dyslexie, nou daar leren ze dan hopelijk van. Aan de andere kant stel dat het IQ niet zo heel hoog is en ze naast de dyslexie dus ook gewoon niet zo goed kunnen leren accepteer dat dan ook gewoon. Dan kun je vast iets anders heel erg goed.
Adhd, pdd-nos en ga nog maar even door. Heb je een kind in je klas zitten met die diagnose dan moet je daar begrip voor opbrengen, zowel als leerkracht als medeleerling. Als ouder is het natuurlijk fijn om te weten waarom je kind is zoals het is maar dat wil niet zeggen dat je kind soms gewoon strontvervelend kan zijn. Vroeger werd het beestje dan gewoon bij de naam genoemd nu mag dat niet meer en ik vraag me af of we iemand daar nou echt mee helpen.
Laat ik het anders zeggen. Ik noemde net mijn eigen kinderen. Als ik steeds op de hurken naast ze ga zitten en zo ontzettend met ze te doen heb omdat ze zo veel harder moeten werken of ik ontzie ze met alles wat lastig kan zijn dan denk ik persoonlijk niet dat ik ze daarmee op de lange termijn help. Want er komt een moment in het leven dat ze het zelf zullen moeten gaan doen, dat er geen dyslexiekaart beschikbaar is, dat ik er niet ben om ze te helpen en dat de omgeving ze zal beoordelen op wat ze doen, hoe ze zijn en in het werkveld hoe en wat ze presteren. Dan zullen ze een manier gevonden moeten hebben hoe ze het gaan redden met hun dyslexie. En volgens mij geldt dit ook voor de "lastige" kinderen zoals ze vroeger genoemd werden.
Verwarde mannen die meisjes vermoorden of andere gekke dingen doen omdat we zo politiek correct bezig zijn. Dit zijn volgens mij mannen die hier niet mee geholpen zijn dat ze zo genoemd worden maar ook de samenleving schiet hier niks mee op. Wanneer noemen we die kerels nou gewoon weer gewoon gestoord of gevaarlijk?
Vroeger was je gewoon dik nu heb je een of ander medisch probleem en noemen we het obese of volslank. Dat kan best zo zijn hoor, en als er een medische reden is dan is het fijn om dat te weten maar die mensen zijn nog steeds gewoon dik. Daar veranderd de term niks aan. Vroeger was iemand gewoon zo en dan ging je verder met je leven, nu moeten ze er iets mee en vind iedereen er iets van. Is dat nu echt een verbetering?
Ik was vroeger een "ribbedenser", tenminste dat heb ik jarenlang gehoord en ik weet niet of ik het goed schrijf.
En ik kan ook niet zo snel het juiste Nederlandse woord bedenken maar wat mensen daarmee bedoelden was dat ik wel heel erg dun was. Tsja, ik heb vaak gedacht "ja, ja, dat weet ik nu wel" maar het klopte wel gewoon, als ik in de spiegel keek zag ik ook iemand die wel extreem dun was. Nu zou ik slank moeten zeggen denk ik maar ik was gewoon dun. Hoe vaak mensen niet dachten dat ik anorexia had …. maar ik was gewoon dun, tot mijn eerste zwangerschap woog ik 47,5 kg. Deed ik niks voor maar ik liet er ook niks voor, dat was ik gewoonweg. Er zal vast ook een politiek correcte naam voor zijn maar ik ken hem niet.
Ik had ooit een collega en die meneer voelde zich aangetrokken tot andere meneren. Ik noemde hem als we het hier over hadden homoseksueel hij noemde zichzelf een flikker. Ik sprak hem hier een keer op aan (achteraf gezien natuurlijk hilarisch als je er over nadenkt) en hij keek me aan en zei toen "Kijk nou eens goed naar mij. Ik ben gewoon een flikker dat ziet toch iedereen". En ik heb wijselijk mijn mond gehouden verder want ik snapte zijn punt.
Hij was een flikker en wilde ook zo gezien worden, een geuzennaam. Hij wilde dat uitdragen en dat recht had hij natuurlijk ook. Ik snap ook best wel dat er andere mannen zijn die zich niet herkennen in de term flikker en dat is dan ook prima maar hij herkende zichzelf niet in de ietwat algemene term van homoseksueel. Hij was meer dan dat. Dus door hem politiek correct homoseksueel te noemen ontnam ik hem een stukje van zichzelf.
En zo kan ik nog 'tig van voorbeelden noemen. Maar ik vraag me dus af of we met al die correcte termen en fluwelen handschoenen niet doorschieten. Sluiten wij daarmee niet ook de ogen. Zien we hierdoor nog wel de mens waar we het over hebben? Leggen we hierdoor niet teveel de nadruk op één aspect van iemand?
Ja, ik was dun (misschien zijn er mensen die dat nog steeds vinden al zitten er inmiddels wel 7 kilo extra "iets" aan). Constateer dat en ga verder want ik ben meer dan alleen dun.
Ja, enkele kinderen van mij zijn dyslectisch en moeten voor bepaalde dingen harder hun best doen. Noem het dat ze moeilijker leren voor mijn part. Check, dat hebben we geconstateerd maar zijn ook nog ze veel meer dan alleen dat .
Ja, misschien heb je adhd en ben je een pain in the ass. Deal with it en probeer ervoor te zorgen dat andere mensen daar zo min mogelijk last van hebben en laat ze zien dat je meer bent dan iemand met adhd. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Moeten wij er niet voor waken dat de "stempels" niet een soort van keurmerk worden? Soms maak ik me hier dus wel eens zorgen over.
Voor mijzelf geldt trouwens dat ik denk dat ik later best de dorpsgek zou kunnen zijn. Ik denk dat ik er alles voor in huis heb. De schaamte ben ik allang voorbij, ik praat al mijn hele leven tegen mijzelf, ik kan goed alleen zijn en mijn oma's waren zo gek (dement) als een deur dus ik verwacht dat dit mij ook te wachten staat. Ik denk dan ook dat er ooit best een moment zal komen dat al deze zaken samenvallen …… ik heb de kinderen gevraagd om mij dan gewoon mij te laten zijn.
|header & foto's: pixabay|
