Wat is het nut van vraag en antwoord?
Stel geen vraag als je het antwoord niet wil weten
"I still remember the feeling I felt when i first started talking to you"
Twee kinderen hebben een gesprekje met de mentor gehad. Ik kan me niet herinneren dat ze de afgelopen jaren ook mentorgesprekjes hadden maar dat kan aan mijn geheugen liggen. Ik weet wel dat de afgelopen jaren je als ouder een verslagje moest schrijven met de vraag in het achterhoofd: "wat moeten docenten weten over mijn/dit kind" en dat de kinderen ook iets op papier moesten zetten volgens mij. Dat verslagje hoeft nu niet meer, tenminste ik heb er niks over mee gekregen maar nu krijgen ze dus een mentorgesprekje met als insteek volgens mij om elkaar te leren kennen en dan met name voor de mentor om het kind en de thuissituatie beter te leren kennen.
Nu vraag ik me dus af of dit gelukt is. Allebei de kids kwamen thuis met de mededeling dat ze een gesprekje hadden gehad maar na het verslag van gisteren over het gesprek vraag ik me af wat zo'n mentor nou te weten is gekomen. Nu heb je aan mijn dochter sowieso al een goede wat dat aangaat. Je krijgt overal antwoord op - dat is geen enkel probleem - maar als je niet de juiste vragen stelt dan denk ik dat je geen hol snapt van hoe het bij ons in elkaar zit.
Dat zij haar biologische vader niet ziet is volgens mij niet iets waar zij geheimzinnig of moeilijk over doet, daar mag je volgens mij alles over vragen of weten maar wat wel een irritatiepunt is als mensen erover beginnen met "het toontje". Het toontje van "Oh, wat erg dat jij je vader niet meer ziet". Ik kan me ook nog voorstellen dat het andere toontje van "Ik ben wel benieuwd hoe dat in elkaar zit maar ik durf het niet te vragen" erdoorheen klinkt. En als mijn lieve dochter geïrriteerd is dan krijg je nog steeds wel antwoord op een "to the point" - manier zeg maar en dan wordt de vraag die erdoorheen klinkt volkomen genegeerd door haar. Als je het wilt weten dan moet je er maar direct naar vragen wordt dan het motto.
Werkt moeder ........... ook al zoiets. Hoe is de financiële situatie van het gezin .......... het wordt er niet beter op. Mijn moeder heeft een vriend .............. oh en die woont bij jullie? Nee, hij woont niet bij ons ................ en dan beschrijft zij het gezicht van de mentor en dan snap ik dat het arme mens volkomen de weg kwijt is. Naar aanleiding van de beschrijvingen van de gezichtsuitdrukkingen dringt tot mij door wat deze mentor voor indruk moet krijgen van ons gezin en welke conclusies daaraan verbonden worden. Waarop mijn partner opmerkt dat dit ook wel logisch is en dat het in 98% van de gevallen ook zo is. En dat klopt ook, ik weet dat hij gelijk heeft.
Ik maak nog een grapje over onze achternaam maar eigenlijk bespeur ik bij mezelf dat ik het helemaal niet grappig vind. Ik vind het zelfs vervelend, gek genoeg. En dat vind ik dan weer stom van mijzelf. Ik heb zelf altijd tegen de kinderen gezegd dat ze niet alles hoeven uit te leggen als ze dat niet willen en dat is nog steeds een goed advies omdat blijkbaar weinig in mijn leven volgens een vast stramien verloopt (en dat gaat dan ook voor "hunnie" op) en ze dan moeten blijven uitleggen maar het blijft wel hinderlijk dat mensen zo binnen vaste kaders denken (en ja, ik weet dat dit logisch is maar toch) of het niet gewoon vragen als ze het niet snappen.
