Hallo Yoors!
Het is een tijd geleden dat ik mijn laatste post hier maakte. Zoals sommigen weten ben ik op Steemit actief en heeft dat aardig wat van mijn tijd in 2018 opgeslokt. Ik heb vele nieuwe mensen leren kennen, ben actief geworden in verschillende communities en heb ook wat nieuwe passies ontdekt gedurende mijn Steemit-reis. Zo heb ik ontdekt dat ik vertalen ontzettend leuk vind, en ben vertaler geworden voor een van de grootste communities op Steemit, Utopian-io.
Echter ben ik sinds de winter zijn intrede heeft gedaan een beetje verloren geraakt, ik schrijf niet zoveel meer, en wanneer ik schrijf zijn het lang niet zulke uitgebreide artikelen als voorheen. Dit heeft verschillende oorzaken, een ervan is dat de kou ervoor zorgt dat mijn rugblessure behoorlijk belemmerend is vanaf het moment dat ik opsta heb ik pijn, en dat zorgt ervoor dat ik niet meer productief ben in de ochtend. Waar ik de gehele lente en zomer het meest productief was met schrijven vanaf het moment dat ik opstond, en voor mijn dochter wakker werd, ik al een artikel geschreven had, heb ik nu moeite met opstaan en opstarten. Niet alleen baal ik van de pijn, maar ook van het feit dat ik niet productief ben. Het donkere weer buiten helpt ook niet mee. Ik ben geen winter persoon, en vraag me af waarom ik in een land woon waar de winter echt koud is.
Om de winter te ontvluchten zijn we afgelopen 2 maanden maar liefst twee keer op citytrip geweest. Eerst naar Skopje (Macedonië) waar we heerlijk weer hadden, en ontzettend goed en goedkoop hebben gegeten. Daarnaast waren de mensen daar ontzettend vriendelijk, en het was om eerlijk te zijn een verademing vergeleken met Budapest. Niet dat de mensen hier niet aardig zijn, maar waar ik me vooral aan stoor, zijn de mensen die geen Engels spreken en daardoor ongeduldig en onvriendelijk zijn. Waar ik probeer rustig met Google translate mezelf verstaanbaar te maken, en vriendelijk lach terwijl ik probeer duidelijk te maken wat ik bedoel, behandelen juist deze mensen me alsof ik een hond ben, en draaien zelfs hun hoofd weg, om aan te geven dat ik beter weg kan gaan. Voor mij best onvoorstelbaar, aangezien het grootste deel van de bevolking hier prima Engels begrijpt en spreekt, dus het contrast met hen die dat niet doen is voor mij groot. Waarom meteen die vijandelijke houding waar ik vriendelijk lach en geduldig blijf? Ik heb namelijk voor hetere vuren gestaan in Spanje waar men echt amper Engels sprak in het deel waar wij woonden. En waar wij dus echt veel meer leunden op Google translate om gesprekken te voeren. Ook daar kwamen we doorheen en na 14 maanden sprak ik een aardig woordje Spaans.
Een ambitie die ik overigens niet heb betreffende Hongaars. Ik weet dat we hier geen tien jaar zullen blijven, en ik weet ook dat wanneer we Hongarije verlaten, we Hongaars waarschijnlijk nooit meer nodig zullen hebben, dus waarom zouden we? Ik moet die mensen die zo reageren dus maar voor lief nemen vrees ik. Maar het stoort me wel. En ik vraag me af hoe dat zal gaan over enkele maanden als dochter 3 is en naar school gaat. Mijn hoop is dat we haar op een internationale school kunnen krijgen, maar hoe dat werkt is dus nog niet helemaal duidlelijk. Dat ga ik de komende weken verder uit proberen te zoeken. Wat dus lastig is indien ik tegen norse mensen aanloop gedurende mijn zoektocht.
We zijn ook 3 dagen naar Malta geweest, en wat was dat heerlijk! Begin December en 20 graden! Oh man, wat zou ik in de toekomst graag ergens wonen waar de winters zacht zijn zoals daar, en waar ik dus geen extra pijn heb in mijn rug gedurende de hele winter. Malta is echt een aanrader, hoewel het even schrikken was dat we er ter plekke achter kwamen dat auto’s daar links rijden bij het wachten op onze huurauto. Dikke oeps, en totaal niet passend bij mijn normaal zo goede voorbereiding. De rit in het donker naar ons hotel, zo ongeveer aan het andere kant van het eiland duurde lang voor mijn gevoel, maar daarna was alles super. Ik zou willen dat ik daar nog was op dit moment, want zodra we weer in Budapest geland waren, werd ik overweldigd met een gevoel van winterdepressie of in elk geval iets wat erop lijkt.
Over enkele maanden zal ik (als alles loopt zoals gepland) dus een hele boel meer tijd hebben om me te focussen op wat ik wil. En dat zal echt een hele verandering zijn vergeleken met nu: de zorg dragen voor onze peuterpuber. Ze is ontzettend leergierig, maar ook veeleisend qua aandacht. Waar zij een half jaar geleden nog lekker een middagdutje deed, heb ik nu vanaf het moment dat ze wakker word eigenlijk geen rust meer. Hoewel ze prima ook even zelf kan tekenen of knutselen, is het lastig me volledig te focussen op schrijven wanneer ik alleen thuis ben met haar. Ik ben dus stiekem best enthousiast uit aan het kijken naar het moment dat ze naar school zal gaan. Hoewel dit ook betekent dat ik elke ochtend haar op tijd op school zal moeten brengen en ophalen, geeft het me een hele boel ruimte om dingen op te pakken. Best spannend, weer een nieuwe fase die zich aan gaat dienen in 2019.
Ik ga proberen hier wat actiever te posten en natuurlijk te reageren. En hoop dat ik aardig wat oude bekende members hier weer tegen het lijf ga lopen, want ik heb sommige verhalen echt gemist in mijn afwezigheid!
Fijne zondag nog!
