Deze twee gerelateerde verhalen kun je vooraf lezen
Het plein is zo goed als verlaten. Bij de kroegjes tegenover de kerk branden de lampen en bewegingen voor de ramen verraden de aanwezigheid van klanten en bedienend personeel, al zijn gezichten op deze afstand niet te herkennen. Het is nog vroeg op de avond, te vroeg voor de uitgelaten jongeren die hier later de nacht en het leven zullen vieren.
Dit stille plein is een mooie plek voor mijmeringen. De grote kerktoren kijkt als een beschermende wachter over ons uit. Het geeft deze plek een sfeer van veiligheid en geborgenheid. Alsof je hier je geheime gedachten veilig kunt denken en de mensen weer even bij je voelt die je verlaten hebben. Hoe lang is het nu geleden? Ik hoef niet eens te rekenen, ik weet het precies. 33 dagen, twee uur en een paar minuten. ‘Nou, doei!’ Met die woorden gooide hij zijn tas over zijn schouder en wandelde mijn huis en mijn leven uit. Dat laatste is natuurlijk niet waar. Hoewel hij fysiek niet meer bij me was maakte hij nog wel degelijk deel uit van mijn leven, mijn gedachtewereld. Toch, nu de lente is aangebroken en ik hier op dit plein loop, nu voel ik hoe het slijt. Eindelijk.
Ik ben niet alleen op het plein. Er loopt een man ongeduldig op en neer. Zijn blik flitst van de kerkklok via zijn horloge naar zijn mobiel en weer terug. Hij lijkt ergens op te wachten. Het gaat mij niet aan en ik loop door, verlangend naar mijn huis en mijn avondmaaltijd na de lange werkdag. De man is op het eind van zijn route gekomen en draait weer om. Hij kijkt naar de klok. Het is exact acht uur en precies op dat moment hoort hij het belsignaal van zijn telefoon. Hij neemt op.
Zelfs op deze afstand zie ik hem verbleken en de teleurstelling over zijn gezicht glijden. Krachteloos zakt zijn arm naar beneden, de telefoon klettert tegen de stenen. Hij wankelt en lijkt zich maar ternauwernood staande te kunnen houden. Voor ik het zelf begrijp heb ik mijn route verlegd en loop op hem af. Hij is nog jong, misschien één of twee jaar jonger dan ik zelf ben. Er is iets in het gezicht van de jongeman dat me aantrekt en niet loslaat.
‘Gaat het wel?’
‘Ze komt niet, ‘ brengt hij klaaglijk uit, ‘ze komt gewoon niet.’
‘Dat is vervelend,’ antwoord ik begrijpend, ‘is ze verhinderd?’
‘Nee,’ antwoordt hij, ‘ze komt gewoon helemaal niet. Ze wil niet meer.’
Ik raap de gevallen telefoon op en reik hem die aan. ‘Die heb je laten vallen.’
‘Dank je.’ Als hij de telefoon aanpakt vinden onze blikken elkaar. Dat is het moment. Die vonk.
‘Ik heb toevallig al gereserveerd in een restaurant,’ zegt hij, ‘ga jij met me mee?’
Wat ik nooit had verwacht gebeurt. Even later loop ik naast een wildvreemde voor een onverwacht afspraakje. Als we voorbij een cafeetje lopen zie ik hoe een jong meisje ons van achter het glas verbijsterd nakijkt.
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
