Deze twee gerelateerde verhalen kun je vooraf lezen

Het afspraakje, eindelijk

Het telefoontje, eindelijk

Het plein is zo goed als verlaten. Bij de kroegjes tegenover de kerk branden de lampen en bewegingen voor de ramen verraden de aanwezigheid van klanten en bedienend personeel, al zijn gezichten op deze afstand niet te herkennen. Het is nog vroeg op de avond, te vroeg voor de uitgelaten jongeren die hier later de nacht en het leven zullen vieren.

Dit stille plein is een mooie plek voor mijmeringen. De grote kerktoren kijkt als een beschermende wachter over ons uit. Het geeft deze plek een sfeer van veiligheid en geborgenheid. Alsof je hier je geheime gedachten veilig kunt denken en de mensen weer even bij je voelt die je verlaten hebben. Hoe lang is het nu geleden? Ik hoef niet eens te rekenen, ik weet het precies. 33 dagen, twee uur en een paar minuten. ‘Nou, doei!’ Met die woorden gooide hij zijn tas over zijn schouder en wandelde mijn huis en mijn leven uit. Dat laatste is natuurlijk niet waar. Hoewel hij fysiek niet meer bij me was maakte hij nog wel degelijk deel uit van mijn leven, mijn gedachtewereld. Toch, nu de lente is aangebroken en ik hier op dit plein loop, nu voel ik hoe het slijt. Eindelijk.

Loading full article...