Ik heb eigenlijk prima geslapen in het hotel, hoewel ik midden in de nacht even wakker schrok van gestommel en stemmen op de gang. Kan gebeuren.
Het is druk aan het ontbijt. Je kunt zo zien wie goed geslapen heeft of niet. Zelf heb ik altijd even een aanpassingstijd nodig in een vreemd hotelbed. Hier en daar wordt er in ogen gewreven of wordt er via smalle streepjes zwijgend de wereld ingekeken. Maar je hoort ook de wakkere types, hard pratend en lachend. Het ontbijtbuffet is behoorlijk uitgebreid. Er zijn heerlijk verse croissants en al even verse harde en zachte broodjes. Er is een voldoende groot aantal automaten, genoeg om de wachtrijen voor koffie en thee beperkt te houden. Een bak met gekookte eitjes, maar er zijn ook allerlei mogelijkheden je te voorzien van een uitgebreid Engels ontbijt.
Als schrijver is het leuk om goed rond te kijken en iedereen te observeren. Wat ze doen, wat ze eten, hoe vaak ze naar het buffet lopen om een nieuwe voorraad levensmiddelen te halen, en met een beetje geluk vang je hier en daar flarden van gesprekken op. Heel veel Nederlands, maar ik hoor ook wat Duits en Engels. De taal die je te lande het meest zou verwachten, Spaans, wordt binnen het hotel nauwelijks of niet gehoord. Dat vind ik niet erg, mijn Spaans is op zijn voordeligst gezegd nogal beroerd.
Ik pak er een aantekenboekje bij, zodat ik wat indrukken kan vastleggen. Wie weet, voor een verhaal binnenkort. Het schept altijd mogelijkheden. Zou het bijvoorbeeld niet leuk zijn als er een matje zou liggen? Het zou de zaak zeker wat opfleuren. Waarom ook niet!
Er komt een dienstertje binnen, nerveus balancerend met een schaal met eieren. Zo te zien zijn dit rauwe, koude eieren, want er is hier ook de mogelijkheid zelf een eitje te bakken. Daar ligt het matje, misschien op een wat onlogische plek op de vloer. Ik vraag me al af, zou het of zou het niet?
Het zou. Ze blijft met haar hak hangen achter het matje. Als een bijna ervaren balletdanseres maakt ze enkele bijzondere pasjes. De schaal balanceert niet langer, hij wankelt. Van voor naar achter, van links naar rechts. En dan volgt de lancering. Enkele eieren stijgen op om enkele momenten later te landen op het verbouwereerde hoofd van het dienstertje, dat tijdens de ei-lancering precies de andere kant op is gegaan: naar de vloer. Druipend van het eierstruif komt ze overeind. Zoekend kijkt ze rond met een vlammende blik in de ogen. Dan komt ze woedend en verontwaardigd op me af.
‘U!’ Hoewel het dienstertje overduidelijk volbloed Spaans is versta ik haar opperbest. Ook weer zo’n voordeeltje voor een schrijver. ‘Dat heeft U gedaan!’
Ik verzeker haar dat ik haar niet heb aangeraakt en dus niet verantwoordelijk ben voor haar struikelpartij.
‘O jawel!’, de stoom komt nog net niet uit haar oren. ‘Dat matje lag er eerst niet, dat heeft u net bedacht!’
Daar heeft ze me. Ik kan niet anders, ik geef het toe, vergezeld met honderden excuses.
‘En weghalen dat ding!’
Gehoorzaam schrap ik het matje verder uit mijn verhaal.
Nog mopperend loopt ze weg. Ik kan nog net haar laatste woorden verstaan: ‘Die schrijvers denken maar dat ze álles kunnen maken!’
(c)2017 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
