'Nou nou, het is zeker echt iets bijzonders!' Als nieuwsgierigheid een vaste vorm zou hebben dan was beweging op dit moment onmogelijk.  'Je doet zo geheimzinnig!'

Hoewel Jacco absoluut een harde en toegewijde werker is die we in ons bedrijf op handen dragen wens ik hem op dit moment een heel eind hier vandaan. Op de maan, of zo. Koortsachtig probeer ik een goed verhaal te bedenken en vraag, om een beetje tijd te winnen: 'Hoezo?'

Een grijns vertelt me wat ik al wist: die schud ik niet zomaar af.

'Er is niks geheimzinnigs aan,' probeer ik nog, maar Jacco is sneller dan ik.

'Nee, daarom doe je de hele dag al zo raar. Ik zag het vanmorgen best, je stopte heel snel iets in je tas weg.'

'Nou én? Ik keek of mijn lunchtrommeltje er wel in zat.' Ik weet het, dit is niet goed genoeg, bij lange na niet.

Er klinkt een korte lach. 'Ja natuurlijk, en die heb je de hele dag proberen te beschermen zeker? Denk je dat ik niet gezien heb hoe je steeds om die tas heen zwierf? En nu doe je het weer? Bovendien,' en hij wijst naar het doosje op tafel, 'dat ziet er niet uit als een boterhamtrommeltje.

Bam. Hij heeft me, geen speld tussen te krijgen. Ik kan natuurlijk mijn rang en functie in stelling brengen om hem weg te krijgen, maar ik ben er zeker van dat hij daar niet in gaat trappen. Sterker nog, het zal zijn nieuwsgierigheid alleen maar verder aanwakkeren. Bovendien, ik zit er niet op te wachten dat de andere collega's, of mijn baas, dit verhaal gaan meekrijgen.

'Goed,' geef ik toe, 'het gaat niet om mijn lunchtrommel. Ik heb nog wat gevonden, vanmorgen. Achter een houten schot op zolder, toen ik nog even controleerde of alles leeg was.'

'Bedoel je dat doosje daar?' Hij heeft het uiteraard op tafel zien staan en ontkennen heeft dus geen enkele zin meer.

'Ja.'

'Mooi dingetje. Een beetje vies misschien, maar toch best een aardig doosje. Is het van hout? Geloof het wel, hé?'

'Ja, van hout.'

'Wat zit er in? Het zal vast niet leeg zijn, als ik jou zo zie.'

Ik haal mijn schouders op, mijn laatste restje weerstand is gebroken. 'Nee, er rammelt iets in. Ik wilde juist op mijn gemakje gaan kijken.'

'Nou, doe maar eens open dan!'

Met een flinke pas is hij naast mij komen staan en tuurt gretig naar het doosje. 'Of zal ik het voor je doen?'

Dat zou hij wel willen! Beschermend leg ik mijn ene hand om het doosje heen terwijl ik met mijn andere hand het dekseltje opnieuw vastpak. Mijn bedoeling is om het kistje zo te draaien dat ik als eerste de inhoud zal kunnen zien. Met een lichte druk moet het dekseltje openspringen. Dat valt tegen. Bewoog het een minuutje geleden nog soepel, nu lijkt het alsof er met alle kracht wordt tegengewerkt.  Ik laat me niet kennen en verhoog de druk een beetje.

Dat werkt, de weerstand breekt, het dekseltje vliegt open.