Het is mijn beurt om de wacht te houden en met een stijgend gevoel van irritatie kijk ik op de talloze metertjes die ik in de gaten moet houden. Eén daarvan blijft opvallend op nul staan en dat is met de temperaturen buiten volstrekt onmogelijk. Vooral omdat alle andere thermometers waarden doorgeven van dertig tot veertig graden onder het vriespunt. Dat lijkt heel wat, maar op dit uiterst noordelijke eilandje is dat in deze tijd van het jaar doodnormaal.

Als onderzoeker dien je heel wat over te hebben voor de wetenschap en het is dan ook van belang dat die éne thermometer het wel gaat doen. We hebben ooit geprobeerd om met camera's onze instrumenten in de gaten te houden, maar tot op heden hebben we geen exemplaar gevonden dat het lang genoeg in de koude wind uithoudt. Er zal niets anders opzitten dan zelf een kijkje te gaan nemen en dat is iets waar ik met de huidige sneeuw en wind bepaald niet naar uitkijk. Met een gezonde dosis tegenzin hijs ik me in mijn poolkleding. De naden tape ik dicht met een soort veredeld plakband, om warmte-lekkages te voorkomen.

Buiten beneemt een snijdende sneeuwstorm me een momentje de adem. Het is donker, de poolnacht duurt hier nog een paar maanden, dus ik haal mijn zaklantaarn tevoorschijn, een standaardonderdeel van onze uitrusting. Met de huidige kou wil je geen moment langer buiten zijn dan strikt noodzakelijk. De sneeuwstorm maakt het lastig je te oriënteren, maar we hebben daar iets op gevonden. Vanaf de hut rol ik een lang touw af in de richting van mijn bestemming en bij teruglopen hoef ik alleen maar dat touw terug te volgen. Meestal is het dan al bedekt met sneeuw en ijspegels, alsof het een winters waslijntje is. Ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken dat het lijntje voor eventuele voorbijgangers hinderlijk kan zijn, met slechts twee onderzoekers op het hele eiland is er van drukte geen sprake. Verkeersborden zijn hier een onwaarschijnlijke verschijning.

Na een minuut of vijf, die aanvoelen als een halve eeuwigheid, heb ik de boosdoener gevonden. Onze instrumenten zijn met stevige pinnen in de bodem verankerd, maar de poolwind heeft dit exemplaar toch scheef weten te krijgen. Dat is bepaald geen verrassing en gelukkig heb ik een hamer meegenomen waarmee ik het ding terughamer. Dat moet uiterst voorzichtig, want door de enorme vrieskou kan een te harde klap het materiaal als glas doen versplinteren. Als dat gebeurt zijn we niet alleen kostbare en haast niet te vervangen instrumenten kwijt, maar het kost me in dit weer zeker een half uur om alle brokstukken bij elkaar te rapen en in de afvalemmer te gooien. We zijn er erg alert op dat we het milieu hier zo ongerept mogelijk houden.

Alles bij elkaar duurt mijn hele expeditie hooguit een kwartiertje, maar het is voldoende om mij steenkoud te krijgen en ik ben dan ook blij als ik de betrekkelijke warmte van de hut weer op kan zoeken. Opgelucht neem ik een kop warme koffie, en neem mijn plaats bij de talloze metertjes weer in. Ook zo'n standaard onderdeel van onze uitrusting is het dekentje dat ik nog na-rillend over me heensla. En gelukkig, de thermometer die ik zojuist heb rechtgezet geeft weer huiveringwekkende temperaturen door.

(c)2018 Hans van Gemert

Afbeelding: Pixabay

Dit steekwoordenverhaal past in de schrijfuitdaging van december 2018. Lees er hier alles over: