Het voordeel van de knutselaar

De aanhoudende regenbuien hebben inmiddels voor een laagje water in de straat gezorgd van zeker dertig centimeter, de riolen krijgen het niet meer verwerkt. En als ik naar de lucht kijk is me wel duidelijk: er komt nog veel meer. Dat zou nog niet zo erg hoeven te zijn, maar inmiddels stijgt ook binnenshuis het waterpeil aanzienlijk, het vloerkleed is zo te zien voorgoed bedorven en de daarop liggende papieren (volgens mij zelfs een telefoonrekening, ik ben blijkbaar wat slordiger in die dingen dan ik altijd dacht) drijven als verzopen bootjes voorbij. Het enige voordeel van al dat water lijkt te zijn dat ik nou waarschijnlijk ook van een flink aantal muizen verlost ben, of kunnen die beesten toch zwemmen?

De kelder staat inmiddels vol water en dat is niet best voor het aldaar opgeslagen keukenpapier. Het persoonlijke probleem is wat groter,  de in de kelder opslagen voedselvoorraad is bedorven en onbereikbaar. Toch wil een mens ook wel eens wat eten, nietwaar?

Vannacht had dat al dat water nog een onverwacht, in zekere zin ook spetterend, gevolg. Ik werd wakker van een luid knetterend geluid, dat vergezeld ging met spookachtige, blauwe flitsen. Toen werd het donker. Ik weet niet of je dit herkent, maar het was zo donker dat ik geen hand voor mijn ogen zag. Op de tast zocht ik naar het lichtknopje, maar dat had geen effect meer. Het was me duidelijk: het elektriciteitsnet had de strijd tegen het water opgegeven, de stroom was uitgevallen. Voorzichtig ging ik de trap af naar de keuken. Een beetje eng was het wel: het water in de gang zou toch niet onder stroom staan? Het was me duidelijk dat een paracetamoltabletje me niet meer zou kunnen helpen als dat wel zo zou zijn.

Gelukkig viel dat allemaal mee, ik ben er nog. Nu het weer ochtend is besluit ik tot het hoognodige inventariseren van de voedselvoorraad. Een blik met kant-en-klare gehaktballen staat op het aanrecht in de keuken, ik heb nog een potje hazelnootpasta en een stel eieren, gelukkig gisteren al gekookt, want zonder stroom kun je helemaal niks met een inductie kookplaat. Hopelijk zijn die eieren ook hard genoeg, ik houd namelijk niet van die vloeibare eierdooier, daar heb ik een hekel aan. Heel veel voorraad is dit natuurlijk niet, dus ik moet een manier bedenken om veilig en het liefst zo droog mogelijk toch naar de winkel te gaan. 

Zoals altijd, als de nood hoog is, is de redding nabij. Mijn oog valt op een flinke hoeveelheid lege plastic verpakkingen die ik had klaargezet om bij het winkelcentrum in de oranje verzamelbakken voor het plastic weg te gooien. Allemaal verschillende dingen, van afwasmiddel, wasverzachter, shampoo, dat soort dingen. Deze maand verzin ik er ook terrasreiniger bij, want die verpakkingen zijn vanwege het formaat het meest praktisch. Handig als ik ben knutsel ik daarvan een minivlotje, waarmee ik zonder natte voeten en met veel plezier mijn door het water ploeterende buren voorbij peddel, op weg naar de winkel. Zo, dat is ook weer opgelost!