#140  

Omwille van de prachtige kleur-symfonieën en de bedwelmende heksenachtige bos-geuren stappen Annelies en haar kleine zusje Femke uitgelaten over het bosweggetje
Tot aan een open plek. Alwaar ze een enorme wit gestippelde rode paddestoelenkring ontwaren

"We moeten er middenin" meent Annelies,"en daartussen naar de hoge zangstemmetjes van de bosnimfen luisteren. Ga jij maar eerst"
Femke vindt dit leuk. Maar hoe ze ook haar oren spitst. Ze hoort slechts de normale geluiden van het bos.

Toen slonk ze opeens.
Tot een liefelijk piepkleine elf. Met goudkleurige vleugeltjes en een kroon van vergeet-me-nietjes.

Annelies slaat onthutst haar handen voor de mond, ziet hoe haar zusje opstijgt, wil ze onderscheppen.
Maar een geel gerokt elfje trekt haar fluks een flink eind hogerop.
Daarna zet Annelies er zich ook tussen, krimpt ze, krijgt vleugels en vliegt , om haar te redden, haar zusje achterna.