ADD: soms valt het tegen, vaak valt het mee!

Alleenstaande moeder

Het valt niet altijd mee om goed om te gaan met ADD, zeker in mijn eentje. Nu ben ik degene die daar vooral last van heeft, als Dunya wat ouder is zal zij er zelf meer last van krijgen. Soms lijkt het op overleven, als alleenstaande moeder, maar dat is te negatief. Ik heb het niet alleen maar zwaar. Het beeld dat het zo zwaar is om alleenstaande moeder te zijn en het medelijden dat daarin doorklinkt als mensen dat over me zeggen, kan ik niet zo goed hebben. Natuurlijk is het zwaar, maar het was nog zwaarder geweest als ik door was gegaan in de relatie waarin ik ongelukkig was. Dus dan liever alleen en alles op mijn eigen manier doen. En we hebben een bijzondere band Dunya en ik. Het is soms een kwestie van keuzes maken. Sommige dingen moet ik voorbij laten gaan, al wil ik nog zo graag. Dat is jammer, maar er staat zoveel tegenover. Ik kom op plekken en ik beleef dingen die ik zonder Dunya zou missen. Ze is echt een verrijking van mijn leven, juist mede door haar ADD!

Juiste hulpverlener

We komen uiteindelijk bij een goede hulpverlener terecht. Een project voor een jaar. Ik maak me nu al zorgen wat ik zonder haar moet. “Ik maak er een puinhoop van” snik ik op een dag als we na een heftige ruzie met z’n drieën in de woonkamer zitten. Ze kijkt me verbaasd aan. “Dunya vertelde net hoe de ruzie is gegaan en dat jij heel rustig bent gebleven en dat je het juist goed hebt aangepakt!” Dunya knikt. Ik schud mijn hoofd: “Het is toch weer geëscaleerd. Ik kon haar niet kalmeren, wat ik ook deed of zei het hielp niet!” Er valt een stilte, terwijl Dunya tissues aangeeft, ondanks dat ze me net nog “rotmoeder” noemde. Dat woord komt niet eens binnen bij mij. Een uiting van onmacht. Ik heb het gevoel dat ik opnieuw heb gefaald, dat ik het gewoon niet kan. “Heb jij het gevoel dat je alles gedaan hebt voor Dunya wat je kunt?” vraagt de begeleidster. “Alles wat ik kan bedenken” fluister ik zonder aarzelen. “Dat denk ik ook!” bevestigt zij. Daar kijk ik dan weer van op. Een hulpverlener die zegt dat ik het goed doe? Dat kan toch helemaal niet, want ik doe alles fout!

Broertjes en zusjes

Ik ben ongelooflijk trots op Dunya zoals zij zich staande weet te houden. Er zijn zoveel dingen die haar bezighouden, die haar verdriet doen, die haar beperken in haar ontwikkeling. Het gebrek aan concentratie en haar onzekerheid omdat ze rekenen zo moeilijk vindt. De hulp op school stagneert. Ze voelt zich tekortgedaan. Ze mist haar vader en broertjes en zusjes die ze al zolang niet heeft gezien. Haar jongste zusje is net geboren en heeft ze alleen via videobellen kunnen zien. Haar vader en oudste broertje heeft ze al acht maanden niet gezien en de rest niet meer sinds ze naar Engeland zijn verhuisd. Dat is heel wat voor een kind. Zie daar maar eens je weg in te vinden.