Prei is geen rijst.... Bramen aan de broccoli
Op 26 augustus worden er vanuit de lucht vier emmers water per m2 over ons uitgestort. Het schelpenpad naar mijn tuin verandert in een waterweg. Tuinieren doe ik sinds februari dit jaar. Als startende tuinder, begon ik mij in te lezen op de site van de vereniging met het artikel: ‚wel of niet spitten’. Er staat een zwart-wit foto bij van een turfstekende man met de tekst „klik op de zwaar spittende man”. Voorwaar geen aanlokkelijk beeld. ‚Wel of niet spitten’ klinkt alsof er een keuze is tussen rug brekend werk en een andere methode. Interesse is gewekt en met een muisklik verschijnt een brochure van „Natuurlijke Moestuin”. Dat is een uitgave van ene Frank Anrijs. Een Belg. Interessant materiaal. In de brochure is weer een link die doorsluist naar zijn eigen website. Op die site vond ik weer een andere link naar „Netwerk Permacultuur”. Na weken van onderzoek, lezen, YouTube filmpjes kijken en nog meer lezen, is ‚wel of niet spitten’ voor mij geen vraag meer. Je doet je rug, maar ook het bodemleven geweld aan.
Gezonde groentes groeien op gezonde grond. Een gezonde grond bestaat uit een gezond bodemleven. Gezond bodemleven woelt de grond los en maakt vele zuurstofgangen. Dus waarom zou je eigenlijk nog spitten?
Kijk naar een bos, een oerwoud. Wie staat daar te spitten of te wieden? Inderdaad. Niemand.
Het advies dat dan ook uit mijn computer druipt: laat het bodemleven in takt, keer de aarde niet, want dat doodt micro-organismen omdat ze niet tegen uv-licht kunnen. En degenen die wel van zonlicht houden, keer je onder…. het donker in. Werk met de natuur samen. Composteer, composteer, composteer. Gooi onkruidjes niet weg, maar laat ze liggen waar je ze uitgetrokken hebt. Door ter plaatse te composteren, geeft het kruidje de aarde terug wat het nodig had om te groeien.
In willekeurig welk bos je kijkt, de bodem ligt vol organisch materiaal. Herfstbladeren, dennennaalden, boomstammen enzovoort. Er is geen stukje grond onbedekt. Deze mulchlaag wordt door het bodemleven tot compost verwerkt. Compost kan veel meer vocht vasthouden dan welke grondsoort ook. De mulch beschermt de compost en onderliggende grond tegen uitdrogen. Het bodemleven werkt nu eenmaal het best in een vochtige omgeving. Waar een rijk bodemleven is, is de aarde veel rijker en de gewasopbrengst 25% hoger. Wormen stimuleren de plantengroei door stikstof beschikbaar te maken. Dus om mijn grond te verbeteren, breng ik organische pleisters aan: mulch, heel veel mulch.
Na de overdaad aan hemelwater…
…is het mij duidelijk; grote delen van mijn tuin liggen veel en veel te laag. Het water zakt binnen anderhalve dag wel weg, maar ik ben er niet gerust op. Het moet nog herfst worden en dan valt er ook weer een heleboel water. Als ik nu niet ingrijp, dan valt er straks niets te oogsten. Het grondverzet begint.
Bijna dagelijks sleep ik zakken vol aarde van gecomposteerd hout naar mijn tuin. Een kleine 2,5 kuub schat ik zo, en dan heb ik nog alleen maar de laagste hoek en randen gedaan. Lang leve het internet, want ik kom via via op het spoor van das Hügelbeet. Een heuvelbed dus. Ook een website van één onzer zuiderburen.
Wat een geweldig idee. Ik ga zo’n ding bouwen. Breng ik een heel bed in één keer een stuk hoger en zo’n Hügelbeet schijnt geweldig vruchtbaar te zijn. De eerste 2 jaar is de heuvel warmer dan een gewoon bed en daarmee ideaal voor de kweek van paprika, tomaat, courgette (eigenlijk alle planten die van warme voeten houden) en je vergroot het oppervlak van je bed ook nog eens 30%. Zo’n Hügelbeet is luchtig, composteert volledig tot de mooiste compost met 3-6 jaar, geeft al die tijd langzaam voedsel aan je gewassen af en het mooiste is dat je er al die jaren geen omkijken meer naar hebt.
In het Trefpunt hing ik een briefje op „Snoeiafval gevraagd. Liefst ook dikke takken.” Nou, de volgende dag bracht Kees al meteen 4 kruiwagens vol. Een paar dagen later kwam hij met nog eens 3 kruiwagens snoeiafval aanzetten. Top! Ik kon aan de slag.
De meneer van het Belgische Lusthof vertelt op zijn site niet hoe je zo’n bult moet aanleggen. „Dat zoek je maar op internet op”. Wel schrijft hij dat je een paar vrienden moet uitnodigen te helpen en het bier koud te zetten. Op een mooie middag begon ik eraan. Alleen. Gewoon elke dag een beetje. Maar ja…. als ik eenmaal bezig ben en de geest heb….. Op een handje noten en 1,5 liter water zonder te pauzeren, zat ik 7 uur later afgepeigerd op een strobaal. Wel met uitzicht op een formidabel Heuvelbed. In noord-zuid richting en als een Lasagne opgebouwd in maar liefst 9 lagen. Hout. Droge takken met de droge bladeren er nog aan. Verse takken met vers blad (zie daar de bramen die aan de broccoli lijken te groeien). Hooi. Allerhande blad- en jong tuinafval. Jonge compost. 4 kruiwagens paardenmest en daarna alles stevig aangestampt door een zak met 15 liter grond als een heipaal te gebruiken. We zijn er bijna mensen. Nu nog 500 liter volledig rijpe compost en als laatste een laag mulch van stro. Ik weet nu waar de uitdrukking „een bult werk” vandaan komt.
Het enige wat er ontbreekt is een koud biertje.
Zie ook deze video van Philip Forrer.
Mis geen artikel of moestuintip van Mona en meld je aan als lid. Het kost niets maar levert je wel wat op. Een fijne groep mensen die je waarderen om wie en wat je bent. Mooie verhalen, foto's, ervaringen op allerlei gebied. Welkom.
Bij Yoors wordt geen handel gedreven met jouw gegevens, zoals bij Facebook. Alles wat je maakt is van jou en van niemand anders.
Mis geen artikel of moestuintip van Mona en meld je aan als lid. Het kost niets maar levert je wel wat op. Een fijne groep mensen die je waarderen om wie en wat je bent. Mooie verhalen, foto's, ervaringen op allerlei gebied. Welkom.
Bij Yoors wordt geen handel gedreven met jouw gegevens, zoals bij Facebook. Alles wat je maakt is van jou en van niemand anders.
