Prei is geen rijst.... Bramen aan de broccoli

Op 26 augustus worden er vanuit de lucht vier emmers water per m2 over ons uitgestort. Het  schelpenpad naar mijn tuin verandert in een waterweg.  Tuinieren doe ik sinds februari dit jaar.  Als startende tuinder, begon ik mij in te lezen op de site van de vereniging met het artikel: ‚wel of niet spitten’.  Er staat een zwart-wit foto bij van een turfstekende man met de tekst „klik op de zwaar spittende man”.  Voorwaar geen aanlokkelijk beeld.  ‚Wel of niet spitten’ klinkt alsof er een keuze is tussen rug brekend werk en een andere methode.  Interesse is gewekt en met een muisklik verschijnt een brochure van „Natuurlijke Moestuin”.  Dat is een uitgave van ene Frank Anrijs.  Een Belg.  Interessant materiaal. In de brochure is weer een link die doorsluist naar zijn eigen website.  Op die site vond ik weer een andere link naar „Netwerk Permacultuur”. Na weken van onderzoek, lezen, YouTube filmpjes kijken en nog meer lezen, is ‚wel of niet spitten’ voor mij geen vraag meer.  Je doet je rug, maar ook het bodemleven geweld aan. 

Gezonde groentes groeien op gezonde grond.  Een gezonde grond bestaat uit een gezond bodemleven.  Gezond bodemleven woelt de grond los en maakt vele zuurstofgangen.  Dus waarom zou je eigenlijk nog spitten?

Kijk naar een bos, een oerwoud. Wie staat daar te spitten of te wieden? Inderdaad. Niemand.  

Loading full article...