Hoe ik in de Spaanse ziektewet belandde | Deel 1

Ik schreef er in 2017 een blog al een blog over, en heb deze nu herschreven. Hierin kun je lezen waar deze pijn vandaan komt. De pijn overheerst momenteel alles, ik kan er niet omheen, sterker nog ik kan amper staan/lopen/liggen, echt elke beweging doet zeer en soms rollen de tranen over mijn wangen omdat ik niet meer omhoog kan komen. Als ik op de bank wil zitten moet ik op handen en knieen erheen "kruipen". Ik was tijdelijk vergeten hoeveel pijn mijn rug ook alweer kon doen, tot enkele dagen geleden. Een goed moment om de oude blog erover te publiceren. Omdat ik hem volledig herschreven heb, bleek het een behoorlijke lap tekst geworden, dus ik zal hem in twee delen publiceren.

Ik denk dat bijna iedereen weleens van artrose gehoord heeft, maar wist je dat er ook secundaire osteo-artrose bestaat? Persoonlijk wist ik dat niet tot dat ik de diagnose secundaire osteo-artrose kreeg, dit was eind 2016/begin 2017, toen ik al meerdere maanden niet op of neer kon vanwege mijn rugpijn. Pijnlijke gewrichten is een bekend fenomeen, maar het kan dus ook dat je door een trauma, bijvoorbeeld door een val, een vorm van artrose oploopt op de plek van je val. Dat is wat mij overkomen is. Helaas kan ik zelf als ik google op secundaire osteo-artrose maar weinig informatie vinden, het is niet zo bekend online geloof ik. Dit is voornamelijk de reden dat ik deze blog schrijf, zodat ik mijn ervaring kan delen met anderen.

Ik kreeg meermaals de reactie: "Artrose is toch slijtage? Dat komt toch niet door een val?". Meestal inderdaad niet, maar dat KAN dus wel! Ik zal delen wat de reden van mijn pijn is. Ik maakte de allereerste nacht dat het regende in Spanje (half oktober 2016) een dikke smakkerd. Ik had net een baan gevonden, waar ik de komende week nog op training zou moeten. De regen was natuurlijk balen, nadat we vanaf Juli prachtig weer hadden, en al deze maanden rond hadden gelopen op slippers. Het echte zomergevoel, als je het mij vraagt. Die nacht was de herfst gearriveerd, en het regende dat het goot, de hele nacht. Ik wist dus dat ik voor het eerst in maanden mijn winterse laarzen weer uit de koffer mocht vissen, zodat ik en grip zou hebben, en vooral droge voeten zou houden. Dit was behoorlijk belangrijk, aangezien ik na een busrit van ongeveer 30 minuten, daarna nog eens 25 minuten stevig door moest lopen om op tijd op het werk te komen. Bovendien was een groot deel van de straten waar ik dagelijks doorheen wandelde betegeld met vrij gladde tegels.

Zoals alle andere ochtenden had ik ook die ochtend muziek met een stevige beat aangezet op mijn telefoon, oordopjes in en gaan. Luisterend naar muziek met een lekkere beat zorgde ervoor dat ik snel genoeg vergeten was dat ik een ochtendhumeur had, en ik liever in bed had willen liggen, en ook nog eens in een vrolijke mood kwam dankzij de muziek die ik luisterde. En met een snelle beat op de achtergrond loop je toch echt een stuk sneller. Win-win, haha! Wij woonden op dat moment in een hofje bij onze laatste host waar we vrijwilligerswerk hebben gedaan in Spanje. Dat hofje had 2 trapjes naar beneden, en dan was je in de straat. Ik gleed meteen bij de eerste stap die ik zette onderuit. En gleed daarmee zo (volgens mij) 5 treden naar beneden, stuiterend op mijn kont en onderrug aan 1 kant.

Toen ik op probeerde te staan ging dat heel lastig, en toen ik ook nog eens merkte doorweekt te zijn besloot ik om terug naar binnen te strompelen. Toen ik terug binnen kwam was mijn vriend nogal verbaasd, en zei dat ik maar even bij moest komen en daarna moest gaan werken. Maar ik gilde het uit van de pijn en tranen rolden over mijn wangen. Ik kon eigenlijk niet staan, zitten of liggen want alles was ontzettend pijnlijk. Ik wist dus dat ik mijn leidinggevende moest inlichten dat ik die dag niet op het werk zou verschijnen, en ik was bang dat dit meteen ontslag in proeftijd zou betekenen. Met lood in mijn schoenen stelde ik haar op de hoogte, en wonder boven wonder was ze erg begripvol. Ik moest uiteraard wel naar een dokter, en dan zorgen dat ik een briefje had van de dokter (zo werkt dat in Spanje). Maar vooralsnog was ik in elk geval niet meteen ontslagen, gelukkig.

Dat was de eerste keer dat ik te maken kreeg met de Spaanse gezondheidszorg, in een zogenaamd "Centro de Salud". Deze centra heb je in elk stadje en dorpje volgens mij, daar vind je huisarts, kinderartsen, vaak ook de "Urgencias" voor wanneer je met spoed een dokter nodig hebt. Mensen komen dan eerst bij deze centra, voor ze bij de EHBO in het ziekenhuis belanden. Vaak kunnen ze je hier namelijk al helpen. Tenzij je natuurlijk een complex trauma hebt, dan ben je beter af meteen naar een ziekenhuis te rijden. Ik kan je zeggen, als je de Nederlandse gezondheidszorg gewend bent, is de eerste ervaring in een Centro de Salud in Spanje waarschijnlijk een cultuurschok. Dat begint waarschijnlijk al bij de wachtruimte, die zo gedateerd zijn meestal dat je je echt afvraagt of het uberhaupt wel hygienisch is daar. Overigens heb ik daar nog steeds mijn twijfels over. Ik heb met ontzettend veel pijn uren moeten wachten, zonder te kunnen zitten of staan tezamen met nog zeker 50 andere mensen die bij dezelfde doktor moesten zijn. Je krijgt dan een briefje met een nummer en tijd in je handen gedrukt (nadat je meestal al een half uur of langer in de rij gestaan hebt van de receptie om dit briefje te krijgen) waarna je kunt gaan wachten, en wachten, en nog wat langer wachten. Ik kan je zeggen als je echt ontzettende pijn hebt, of ontzettend ziek bent, voelt het echt als een kwelling, en verlang je naar hoe het in Nederland ging bij je huisarts. Overigens zijn er niet enkel nadelen, je went eraan, en na verloop van tijd had ik er geen moeite mee mee. Het is gewoon wennen, en even de shock overkomen.

De dokter vroeg of ik iets tegen de pijn wilde, en ja dat wilde ik wel, want ik verging van de pijn. Hoe dat in Spanje gaat? Je mag een kamertje in, waar de deur constant open en dicht gaat, en je met wat geluk achter een scherm staat/zit/ligt (vaak ook niet!) en dan is het gewoon even bukken en gooien ze er zo een spuit met pijnstilling in. Niks tabletjes, nee hoor, meermaals meegemaakt in Spanje dat ze je een injectie geven met medicatie. Ik kreeg een briefje met doktersadvies mee waarop stond dat ik 72u rust opgelegd had gekregen, wat betekende dat ik (het was donderdag) de dag erna ook niet zou komen werken. Ik stelde mijn leidinggevende op de hoogte en hoopte dat ik me aan het eind van het weekend weer prima zou voelen zodat ik maandag kon gaan werken.