"Er gebeuren dingen, begint Willem ernstig, die mij genoodzaakt hebben je een bezoekje af te leggen." Anton wil zijn mond open doen, maar Willem schudt wild met zijn hoofd. "Dat is van latere zorg. Laat mij nou eerst vertellen wat er nu gebeuren moet. Zoals je ziet heb ik wat schetsen meegenomen en ik neem aan dat jij ondertussen ook gewerkt hebt aan jouw plan?"
Anton knikt. Hij voelt zich toch wat overrompelt. Hij weet niets te zeggen. "Mooi. lacht Willem, dan is het goed. Morgen praten we verder. Vanavond wil ik genieten van mijn vrijheid en je gezelschap." Voor de gezelligheid graait hij nog eens in zijn rugzak en haalt er twee koekjes in plastic uit, zoals je die bij de koffie krijgt op een terrasje. Ze zijn helemaal verkruimelt.
"Heb je al een paar vrienden?" vraagt Willem belangstellend. Anton schudt, bijna schuldig, zijn hoofd. "Daar gaan we morgen dan maar eens werk van maken." reageert hij vrolijk. Hij ziet de ogen van de jongen dubbel zo groot worden. "Ik wist het wel, lacht hij, had je niet verwacht, hé?" Anton kan geen woord uitbrengen en schudt weer zijn hoofd, nu met een heel ander gevoel. "Hoe? Waar?" stamelt hij nog net.
