Vieze, gore slijmproppen behoren grotendeels tot het verleden. Hooguit een irritante kriebel speelt mij meerdaags parten. Adem in en adem uit, zijn weer dingen die aan mij voorbijgaan. Dagen van een fictieve lente doen mij verlangen naar....
Een kloof die niet groter kon zijn, waarbij ik diep ben gezonken om vervolgens als een lentekriebel op te staan, alsof het niets is.
Het was niet eens lente, toen ik al de kriebel(s) van haar kreeg.
Vandaag hing zij weer aan mijn oor, mijn lente duifje, kriebelend uitdagend. Mijn torteltje van de herfst, die mijn winter overleefde om over enkele dagen samen de lente in te gaan. Zeg niet dat jullie daar niet een kriebel van krijgen?
En dan....?!
Zal op de flow van een lentekriebel het giechelend opbiechten, zodat het opgaat in zomers houden van.
Durf ik het uit te spreken?
