Het heeft natuurlijk tijd gekost, voor ik dat ontdekte. Sluipend komt zoiets mijn huis, mijn kamer binnen, niets in de gaten nog. Meestal ontstaat wat wrevel, lopen de dingen, niet meer vanzelf. Heb ik steeds vaker, een zwaar gevoel, bij het opstaan. 

Geleidelijk kom ik in verzet. Het bevalt niet, soms maakt dat depressief. Eerst, schouderophalend, mijzelf halfslachtig bekennend; een dipje. Lang duurt dergelijk stadium niet. Mijn motivatie is niet gemotiveerd. Uiteindelijk ben ik niet meer vooruit te branden. De koek is op. Alles kost veel, teveel energie. 

In de jaren dat ik dit patroon nog niet herkende, duurde die fase, nu betitel ik hem als overgang ( nee niet DE), maanden. Het verzet was groot, wilde niet loslaten. Hoe kon het toch, dat mijn plezier, mijn liefde, verdwenen was? Diep ongelukkig werd ik ervan. Het voelde verloren. Ik had een weg, een pad gekozen en dat bleek nu toch niet zo ideaal te zijn. 

Vervolgens, dat kwam altijd, daar kon je gif op innemen, de leegte, het verloren zijn. Moeheid overheerste, niets interesseerde mij. Alles verwaarloosde, van de plantjes, tot mijn vriendenkring. Alleen het hoogst nodige. 

Met moeite stond ik op, waarom zou ik nog douchen? Er komt niemand op bezoek. Tegen de tijd dat ik over mijn eigen rommel struikelde, mijzelf begon te ruiken, was ik het spuugzat. Daar begon het dan, dat zaadje, dat het best gedijd in mest. Er moest wat. Ik, ik moest wat, moest iets. 

Onwetend, koos ik vroeger de gang naar hulpverlening, geen goed idee, dat vertraagde het proces. Dan dacht ik dat een ander, iemand die ervoor had geleerd, mij kon vertellen waar mijn passie was gebleven, of ik dat ooit wel had gehad. 

Een hoopje ellende, afhankelijk van mensen, die ik niet kende. Hoe aardig ook, het gaf mij nooit een goed gevoel over mijzelf. De spoeling werd, door de jaren heen, ook dunner, dat begrijpt u wel. 

De laatsts keer was slachtofferhulp, die stil met mij wou wandelen......

Ja, sorry, maar wie mij kent weet hoe absurd dat klinkt. Humor redde mij. Ik zag het voor me. Een sartire ontspon in mijn hoofd. 

Het heeft, moet ik bekennen, beter geholpen dan ik dacht, mij op het spoor terug gebracht. Zonder een voet te verzetten, luidkeels mij toch boos geworden. Niet op haar, die had allang weer opgehangen. Daar was de energie. Nu nog iets vinden. Het zoekende zoekt.

Vandaag gaan die dingen veel sneller, dan maak ik een blog of stort mij op facebook. 

Sinds vorige week heb ik yoors, die mij uitdaagt en triggert, verbaasd of bedroefd, mij laat lachen en huilen,  vermoeid en ook voedt. Dat doet mij leven, alles, ook zoeken, is goed.