Ze was nog zo jong, maar de tijd leek haar in te halen. Het moment was daar, te groot en te aanwezig voor wie zij wou zijn. Een keuze kreeg ze niet, ook al zeggen ze wel eens dat je altijd meer dan één optie hebt bij alles. Springen en zwemmen, er zat niets anders op. De kreuken in het leven konden niet meer glad gestreken worden. Daar zat ze dan, alleen en bang in de schommelstoel.
'Is dit de nestverlater?'
Ze hoorde de woorden, maar vatte de betekenis niet. Ik verlaat niets of niemand, dacht ze, ik ben verlaten. Waarom zeggen ze niet hoe het zit? Is hun angst misschien groter? Mogen ze niet helpen, of willen ze dat niet?

 
Loading full article...