We spreken, 20 augustus 2019. Ik was een dagje in de war en was op de hei geweest om even m'n hoofd leeg te maken. Ja, slaat natuurlijk nergens op; even je hoofd leegmaken, want ik had 'm volledig volgepropt en dat lukt niet even met een wandelingetje om 'm leeg te maken. Maar ik hou mezelf graag voor de gek.
Aan de hei, ligt de begraafplaats waar mijn vader en moeder zijn begraven. Daar kom ik nooit (want ze zitten in mijn hart), en na de begrafenis van mijn moeder ben ik er welgeteld nog één keer geweest om de bloemen en kransen weg te halen. Dat is nu zo'n 12 jaar geleden. Maar die 20e augustus had ik dringende drang om naar hun graf te lopen en zo geschiedde ...
Ik heb hun graf weer enigszins netjes gemaakt en stil in m'n hoofd met ze gepraat en vragen gesteld, waar ik natuurlijk geen duidelijk antwoord op kreeg, maar of ze me dan in ieder geval een inzicht wilde geven.
Vervolgens loop ik braaf naar huis, want ik woon zo'n 6 minuten van de hei en besluit mijn tuin even aan te vegen en wat onkruid te wieden.
Ik loop naar de schuur en prompt valt er letterlijk een duif op mijn hoofd/schouder. Beestje schrikt zich het leplazelus en in paniek gaat hij ook de schuur in. Nou, daar moest ik dan toevallig ook naar toe en de schuur vind ik nou niet direct de plek voor een duif met drie katten in mijn huishouding.
Beestje opgepakt en in een kattenmand gezet.
Daar zat ik dan met een vleugellamme duif die tijdens een wedstrijd uit de lucht gestort is.
Naarstig op zoek naar de eigenaar, en na contact wilde de goede man (??????) het duifje niet meer. Heb ik ineens, ongevraagd, een duif in een kattenhuishouden. Balou, zag ik z'n bek al likken ...
Lang verhaal kort, duifje is een duivinnetje en omdat ik vermoed dat pa en ma dit schatteke naar mij gestuurd hebben (Joost mag weten waarom), heb ik haar naar mijn moeder Maria vernoemd, en heet ze Marietje.
Marietje kwam in de meest ongelukkige periode van dit jaar, m'n leven binnen vallen (letterlijk) en tot op heden doet de kattenbench het uitstekend als hok. Erbij vermeldend, dat een écht hok in de maak is.
In die periode ging het ook niet goed met überkat. Velen weten het verhaal van überkat niet, maar überkat komt bij de schuin-overburen vandaan en sinds die heertje had besloten zijn huis te verwisselen, heb ik een wat vervelend contact (nou ja, eigenlijk geen contact) met deze mensen. Maar goed, gosertje Tom, inmiddels 19, was voorzichtig aan klaar met z'n aardse leven.
De komst van Marietje is 'm dan ook wel een beetje ontgaan.
Helaas is Tom begin september gaan hemelen en ik was wat ontroostbaar.
Afscheid genomen van kereltje en drie dagen later zat ik onverwachts in Oostenrijk. Misschien kon ik daar dan m'n hoofd leegmaken, i.p.v. een wandelingetje op de hei 😉
Lang verhaal kort. Oostenrijk was al turbulent genoeg, en bij thuiskomst geen barst opgeschoten met die rust in m'n hoofd, want toen wilde ik eigenlijk m'n boeltje en diertjes oppakken en linea recta weer terug. Ik vertoonde volgens mij wat vluchtgedrag, hihi
Wat was de titel van dit blog ook alweer.... ik heb geen idee wat ik jullie nou wil vertellen. Wacht effe, effe naar boven scrollen.
Oh, ja, natuurlijk.... het wordt hier steeds gekker.
Goed, Marietje leefde nog toen ik terugkwam. Mijn vriendin erg dankbaar voor, want ze heeft het niet op Marietje.
Maar wat moest ik nu met haar. Ze zat alleen en dat vond ik sneu. Dus een paar weken geleden een duifje erbij. Knokken die Marietje hé.... Ging ze ineens haar terratorium verdedigen.
Heb haar even flink toegesproken (lees, hok heringericht en anders neergezet, zodat terratorium wijzigde) en nu is ze lief voor haar vriendinnetje, die Iza heet. Naar mijn vader Izak.
Wie bedenkt nou twee duiven en twee katten in één huishouden.
Geloof mij maar dat mijn vriendinnen krom gelegen hebben ....
Maar ik ben blij dat Marietje en Iza inmiddels goede vriendinnen zijn en ik zou ze voor geen goud kunnen missen.
Wel het hok goed op slot houden .....
