Time to say goodbye.
Iemand & Niemand trekken uit!
Andere school, andere slaapkamer en andere bezigheden als ze thuis is dus dat betekent afscheid nemen van de barbies, little petshop, meisjes LEGO, Zhu Zhu Pets en ander te schattig speelgoed. De leesboekjes zijn veranderd dus die mogen ook weg op de boekjes na dan die zij toch in serie compleet wil blijven houden.
Nu lijk ik daar opeens meer moeite mee te hebben dan zij. Terwijl ik van de zomer degene was die toch een paar keer flink aangedrongen heeft om eens te gaan opruimen. En dat heeft zij uiteindelijk ook gedaan. Toen haar andere slaapkamer realiteit ging worden vond zij het tijd om afscheid te gaan nemen van. Ik heb haar alles beneden laten zetten met het idee dat we dan daar alles zouden kunnen sorteren en schoonmaken indien nodig. En daar stond het een tijdlang goed maar inmiddels ben ik dan toch begonnen met het sorteren en uitzoeken. Ik begon met de barbies en ik blijf het leuk vinden (vooral die vintage meubeltjes die ertussen zitten) en de herinneringen aan hoe zij - maar ook broers en zus - hiermee speelde(n) spelen zich af in mijn hoofd als een film.
Het is zo lief allemaal, lieve kleurtjes, lieve figuurtjes, het is allemaal een groot fantasierijk sprookje. En dan zie ik haar (ze) weer zitten op de grond, of aan tafel of op een vensterbank (voor mijn dochters DE ideale speelplek al heb ik nooit helemaal begrepen waarom dat is) in pg en met blote voetjes of na een flinke wandeling met nog blosjes op de wangen geconcentreerd spelen volgens de verhalen verzonnen in haar fantasierijke hoofdje.
Ik zou het liefst alles willen bewaren maar ik realiseer me dat er echt een eind gekomen is aan die tijd van kindertelevisie, en speelgoed op de grond. Ik hoef niet meer voor te lezen en ik zal zelf ook - zeker weten - niet meer voorgelezen worden (tenminste voorlopig niet dan 😉). Ik mis het soms een beetje, dat samen in bed een boekje lezen. Die ochtenden, vrije middagen en weekenden waarop ze allemaal aan het spelen waren met of naast elkaar. De dozendorpen die gebouwd werden of de hutten onder tafel of met alle stoelen die in huis te vinden waren. Okay, het heeft ook iets positiefs natuurlijk. Ik mis niet dat ik niet meer op kleine LEGO blokjes, Playmobil of ander klein speelgoed ga staan met blote voeten. Ik mis het niet dat ik puzzels moet maken om te kijken of alle stukjes nog wel aanwezig zijn. Ik mis het niet dat ik niet meer de trap af donder omdat ik op een skeeler ga staan die daar achtergelaten is. Ik mis het niet dat de volle chocoladepastapot als snoeppot wordt gebruikt en zich door "niemand" verspreidt heeft over de meubels. "Iemand" en "Niemand" mis ik ook niet trouwens ......... jarenlang schijnen ze bij mij in huis gewoond te hebben, illegaal trouwens, en vervelend dat die twee waren. Ik heb ze trouwens nooit te pakken gekregen en ik weet ook niet precies wie die twee ooit binnen gelaten heeft maar het lijkt erop dat ze aan het vertrekken zijn.
Ik kan oprecht uit de grond van mijn hart zeggen dat ik met veel plezier terug kijk op die tijd die is geweest. En ik vind de tijd die komen gaat ook echt wel leuk, zeker weten strakjes als ik erop terugkijk. Maar ik mis nu eventjes, nu ik met dat speelgoed bezig ben, die tijd van oneindige kusjes, knuffeltjes, onnozele acties en dolkomische uitspraken van die spruiten van mij. Ze waren zo leuk saampjes. Wij waren zo leuk samen. Okay, kleine correctie ........... tijd van onnozele acties is nog niet voorbij.
Ach ja, tegen de tijd dat ik alles doorgenomen heb ben ik er vast wel overheen maar de komende dagen wentel ik me af en toe gewoon als een suffe moederkloek door de modder van weemoed en nostalgie.
| header: pixabay geralt|
