Knak
Wil je het begin van de blog volgen? Lees dan dit eerst.
De ochtend van de operatie was het opstaan alsof het gelijk welke andere ochtend was. Samen de kindjes klaar maken, ontbijten aan tafel. Walt aanmoedigen om voort te maken zijn spullen te pakken, zich aan te kleden om te vertrekken. Ik loop nog gauw even naar boven om die laatste spulletjes in mijn zak te steken en alles naar beneden te halen.
Iedereen wordt in de auto gezet, klaar om naar het school te vertrekken. Maar eerst een korte omweg langs het ziekenhuis. Waar ik uitstap. Alle deuren trek ik een keertje open. Kus voor Walt. Kus voor Ilvy. Kus voor Sam. De koffer voor mijn zak.
Ik zwaai terwijl Sam vertrekt naar de school. Straks heb ik geen zakje meer aan mijn buik. Terug een vrije buik. Het sexy ziekenhuisschortje komt ook weer tevoorschijn en mag ik in rond paraderen. In de namiddag sta ik ingepland.
Het eerste dat ik doe als ik wakker word is voelen aan mijn zakje dat plaats heeft gemaakt voor een dik absorberend kompres. De dagen volgend op de operatie krijg ik pijnmedicatie, zwaardere pijnmedicatie, merk ik dat beide handen blauw zijn van het prikken – of eerder ernaast prikken, wordt er geregeld gevraagd of ik windjes heb kunnen laten, of ik al stoelgang heb gemaakt, hoe die eruit ziet, of ik pijn heb, … Wanneer het kompres eraf gaat zit er een gat in mijn buik. Een gat dat van binnenuit naar buiten moet dicht groeien. Als ik er een foto van trek, omdat ik het anders toch niet goed zie, lijkt het alsof ik een schotwonde heb. Wanneer ik dit grappend vertel aan de chirurg is ze verrast, zo had ze het nog nooit bekeken maar het lijkt inderdaad op een schotwonde (wil ik even niet weten hoeveel schotwonden zij al heeft gezien). De chirurg gaf mee dat mijn stoelgang niet meer hetzelfde zal worden. Het stuk dat het meeste vocht opneemt en instaat voor de echte typische dikke worsten is bij mij verwijderd. Ook mijn reservoir (de endeldarm) is kleiner dan voorheen, waardoor ik dus ook frequenter zal moeten gaan. En daarboven op duurt het blijkbaar 6 maanden voordat mijn darmen terug hun ritme gevonden hebben. Zowel naar frequentie als naar consistentie toe.
Zaterdag word ik van de bakster afgekoppeld en zondag mag ik naar huis, met ook zwaardere orale pijnmedicatie in de aanslag. De chirurg zegt dat ik morgen naar oncologie moet bellen om de chemo, die ik normaal ging krijgen, een paar dagen moet uitstellen. Ik voel me aanvankelijk goed, ongeveer zoals bij de vorige operatie toen ik vertrok. Dus ik vertrek gretig, vanuitgaande dat het wel wat hetzelfde zal verlopen.
