Mandy is stewardess en is in hetzelfde complex gaan wonen waar #Leonie woont met haar drie kinderen. #Mandy heeft een verwegvriendin die foodblogster is, zij heet #Elis

Wat vooraf ging kan je lezen via de link die daar👉 staat.

Mandy stort in... 

Leonie stort in

'Vandaag ga ik de laatste spullen weghalen uit mijn huisje. Beetje opruimen en het te koop bord ophangen. Ga je mee?' Elis knikte van nee. Ze moest er niet aan denken om Leonie tegen te komen. Het zal best een aardige meid zijn, maar een kennismaking kon wat haar betreft achterwege blijven. 'Nee, ik blijf hier. Ga jij je ding maar doen. Dan zie ik je vanavond wel.' 'Oké. Dan ga ik nu.' Ze gaf Elis een kus en fluisterde in haar oor: 'tot straks. Voor altijd de jouwe.' Elis knikte en hoopte dat het zo was. Met Mandy was niets zeker in het leven. Mandy keek om zich heen en was tevreden. Ze moest het verlangen bevechten om bij Leonie aan te bellen om te vragen hoe het gaat. Ze wist dat dat niet slim was. De sleutel draaide ze voor de laatste keer om. Lopend naar haar auto, herhaalde ze haar mantra. Niet naar boven kijken... Geen oogcontact met Leonie. Ze voelde een traan opkomen. Tranen van spijt en rouw. Spijt omdat ze twee vrouwen pijn heeft gedaan. Eigenlijk drie. Want ze heeft zichzelf ook een kras op haar ziel gegeven. Drie is teveel, dat weet iedereen. Maar oh wat had Mandy graag met allebei de vrouwen willen samenleven. Samen op het Franse platteland. Natuurlijk zou Leonie nooit zijn meegegaan. Die heeft een intense band met haar familie en niet te vergeten haar kinderen. Ach ja, Julia, die had het geweldig gevonden. Dat wist ze zeker. Ze startte de auto, zette hem in de D van drive en gaf een dot gas. Snel de parkeerplaats af en op weg naar Elis. Ze voelde de ogen van Leonie branden en de tranen bleven stromen. Eindelijk viel haar masker af. Zo calm, cool and collected was Mandy helemaal niet. Van buiten een ijskonijn maar van binnen soms een onzeker pubermeisje. Het was voor een groot deel een act. Een overlevingstactiek. Ze nam de eerste de beste afslag naar een tankstation. Eerst een sanitaire stop en koffie. Ze moest helemaal tot zichzelf komen. Anders zouden er ongelukken kunnen ontstaan en daar had ze geen zin in.
Na en kop niet zo lekkere koffie en een klef koffiebroodje ging ze op weg. Ze voelde zich wat gekalmeerd en ging verder op weg. Op naar Elis. Op weg naar haar nieuwe toekomst. God wat haat ze de school van het leven met al zijn haken, ogen en pijnen. Ze gaf een flinke dot gas om in te voegen op de snelweg.