#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
“Je hebt je wel gedragen hoop ik?” zei Leonie zo streng als ze kon. Ilse glimlachte en tekende een aureooltje boven haar eigen hoofd. “Brand los”, zei Leonie. “Ik was toevallig in de kringloopwinkel vanochtend”, zei ze, Leonie veelbetekenend aankijkend. “En ik heb even een praatje gemaakt met dat stuk van jou.” Leonie lachte. “Stuk? Dat heb ik nooit gezegd, ik zei dat het een aardige man is”. “Whatever. Maargoed, met veel moeite kreeg ik het gesprek in de gewenste richting, maar hij hapte niet”, zei Ilse terwijl ze er zo sip mogelijk bij probeerde te kijken. “Wat heb je gezegd dan? Toch niks over mij, hoop ik?” vroeg Leonie. “Nou, ik heb gezegd dat jij me hebt gestuurd om te vragen of hij verkering met je wilde. Nee, natuurlijk niet! Ik heb gewoon één of ander kitscherig prullariading opgepakt en zijn advies gevraagd, of het leuk was als kadootje. Of zijn vrouw of vriendin daar bijvoorbeeld van zou houden, maar hij praatte daar overheen, dus helaas, ik weet nog niks! En ik had ook geen zin om te wachten tot sluitingstijd en hem te achtervolgen.”
“Daar ben ik niet rouwig om”, zei Leonie. “Koffie?” Ilse knikte. “Maar ik kan altijd eind van de middag teruggaan en hem alsnog achtervolgen”, zei Ilse samenzweerderig. “No thanks, I pass”, zei Leonie en ze liep naar de keuken om koffie te halen.
“Hoe gaat het met je zus eigenlijk?” vroeg Ilse. Leonie vertelde Ilse van het huis dat gekocht was, maar waar nog even op gewacht moest worden. Dat het goed ging met de zwangerschap en over Leonie’s moeder en haar houding met betrekking tot Demi. “Ja, dat snap ik wel”, zei Ilse. “Het is niet de ideale situatie natuurlijk, maar die is er ook niet van te maken. Het komt vast op zijn pootjes terecht, straks vraagt iedereen zich af waarom er zo moeilijk gedaan is.” “Misschien heb je gelijk, maar dat is altijd achteraf hè?” “Tja, achteraf kijk je een koe in de kont”, concludeerde Ilse. Ze grijnsde naar Leonie.
“Jammer dat je morgen niet komt”, zei Leonie toen Ilse weer naar huis ging. Ze had Ilse uiteraard uitgenodigd om op haar verjaardag te komen, maar Ilse had andere verplichtingen waar ze niet onderuit kon. “Ja, jammer. Maar binnenkort neem ik je mee, dan gaan we samen even lunchen ofzo”. Leonie knikte. “Dat vind ik een leuk idee!”
