#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
Daar ging ze dan, op weg naar Mandy. Het voelde aan alle kanten niet goed, de alarmbellen luidden luid en duidelijk. De paar passen naar de voordeur van Mandy voelden als het beklimmen van een berg. Ze belde aan. Even was het stil en Leonie was al bang dat Mandy weer gevlogen was toen ze voetstappen in de gang hoorde. Mandy deed de deur open. “Hai”, zei ze, “kom verder”. Geen zoen, zelfs niet de vluchtige kus die vanaf het begin Mandy’s handelsmerk was geweest. “Hai”, mompelde Leonie schor. “Wil je wijn?” vroeg Mandy. Leonie schudde haar hoofd. “Nee, water is goed”, zei ze. Geen wijn nu. “Ga zitten”, zei Mandy, “ik heb het eten net in de oven staan, flammkuchen, duurt een kwartiertje”. Leonie ging aan de eettafel zitten en Mandy nam plaats tegenover haar. Even zaten ze zo zwijgend tegenover elkaar. Leonie keek Mandy smekend aan. Mandy zat wat ongemakkelijk met haar handen te wrijven.
“Wat is er met je?” vroeg Leonie, met een brok in haar keel. Wanhopig probeerde ze de tranen weg te slikken. “Ik weet niet hoe ik het moet zeggen”, zei Mandy. “Ik ga weg. Verhuizen. Naar het buitenland. Emigreren.” Een gevoel van paniek maakte zich van Leonie meester. Weg? Verhuizen? Ze werd overspoeld door gedachten. “Maar… wat bedoel je? Wat is er gebeurd? Ik begrijp het niet? En wij dan?” Ze had een miljoen vragen. “Ik ga emigreren. Naar Frankrijk. Met Elis, die van de recepten”. “Is Elis… ik bedoel, heb je een relatie met Elis?” vroeg Leonie met een klein stemmetje. Mandy knikte. “Ja, we hebben een relatie gehad, een soort van. Ik dacht dat het over was, ik... “, ze haperde.
“Elis en ik hebben een lange geschiedenis. Elis wilde al heel lang naar Frankrijk, een bed & breakfast beginnen en dan vooral met zelfgeteeld biologisch eten enzo. Ik zou meegaan, en meer het rechtstreekse contact hebben met de toeristen, dat was het plan. Toen kreeg ik koudwatervrees en onze relatie veranderde en ging over. We gingen ieder ons eigen weg, maar bleven wel bevriend, friends with benefits, zeg maar”. Even glimlachte Mandy. Leonie hoorde het verhaal aan met een leeg gevoel van binnen. Mandy ging verder. “Ik kocht dit appartement en Elis zette haar Frankrijkplannen even in de ijskast, maar besloot er toch mee door te gaan, dan maar in haar eentje. Volgende week gaat ze. Ze vertelde me dat vorige week en toen ineens besefte ik…” Mandy keek Leonie bedroefd aan, slikte en vervolgde haar verhaal. “Ik besefte ineens dat ik met haar mee moet, dat we bij elkaar horen. Het was mijn beslissing destijds, Elis was het er helemaal niet mee eens dat we uit elkaar gingen en ze heeft gelijk, ik moet met haar mee, ik hoor bij haar. Het spijt me zo Leonie! Ik weet hoe kwetsbaar je hierin bent, ik weet dat je zonder mij misschien wel nooit… nooit dit experiment had aangegaan, nooit die kant van jezelf had ontdekt en misschien was dat beter geweest. Misschien… Was het maar niet gebeurd, dan had ik je nu geen verdriet hoeven doen.” Mandy zweeg. Ook Leonie kon geen woord uitbrengen. Geluidloos huilde ze, de tranen liepen over haar wangen.
