#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.

De uren kropen voorbij. Leonie was inmiddels tot de conclusie gekomen dat ze écht écht heel erg verliefd was op Mandy. Af en toe appten ze, maar dat maakte het verlangen eigenlijk alleen maar groter en Leonie wilde niet te afwezig zijn voor haar kinderen. Maar eindelijk was het dan zo ver: haar kinderen gingen naar Erik, ze zwaaide ze vrolijk uit vanaf de galerij, met het knagende gevoel van lastige visite die ze eindelijk de deur uit had weten te werken. Nee, zo was het niet. Het waren haar kinderen, maar zo voelde ze het wel een beetje. Ze had om tien over vijf het eten al op tafel gehad, wat wel voor wat gefronste wenkbrauwen had gezorgd, normaal gesproken aten ze nooit zo vroeg. Ze had vaag gedaan over dat ze nog ergens heen moest vanavond en dat ze daar vroeg moest zijn en zo had ze ze, vroeger dan anders, de deur uitgejaagd.

Leonie liep terug naar binnen om haar schoenen aan te doen. Ze wierp nog een blik in de spiegel, schikte haar haar wat en veegde wat mascara onder haar oog vandaan. Ze pakte snel haar sleutel en mobieltje en liep de galerij op, op naar Mandy! Mandy deed de deur meteen open. Dat werd meteen een zoensessie in de gang. Leonie schoot in de lach. “Wat is er?” vroeg Mandy verbaasd. “Ik heb het gevoel dat ik iets stiekems doe”, zei Leonie. “Ik heb mijn kinderen de deur uitgewerkt en sluip meteen naar jou toe”. Mandy keek Leonie even aan. “Voel je je er vervelend onder?” Leonie schudde haar hoofd. “Nee, dat niet. Niet meer. Of in ieder geval minder. Het is nog steeds geheim, of niet bekend natuurlijk, maar… nou ja, misschien ben ik zelf gewoon aan het idee aan het wennen. Of ik heb gewoon schijt aan iedereen”. Nu moest Mandy lachen. “Zo zo. Stoer gedrag zeg!” Ze draaide zich om en liep naar de woonkamer. “Koffie denk ik?” Het was een overbodige vraag die Mandy aan Leonie stelde, want Leonie dronk altijd alleen maar koffie. Leonie knikte. Mandy verdween richting de keuken. Leonie keek nog eens om zich heen. Ze kende het huis inmiddels natuurlijk, maar bleef zich verbazen over de levensgrote verschillen tussen de twee aan elkaar grenzende appartementen. Het hare rommelig, met veel houtkleuren en dat van Mandy dat helemaal wit was, de vloeren, de muren, de gordijnen, de kast, tafel en zelfs de bank. Intussen was Mandy de kamer weer ingelopen met een glazen dienblad met twee mokken koffie erop en een schaaltje met minikoekjes.

Mandy nam naast Leonie plaats op de bank, pakte een koekje van het schaaltje en hield het voor Leonie’s mond. Toen Leonie wilde happen, trok ze het koekje terug. Leonie lachte. “Ga je nu al beginnen? Wordt het zo’n avond?” Mandy zei niets, maar keek Leonie veelbetekenend aan.

Loading full article...