#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.

Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.

Leonie probeerde de dagelijkse avondwandelingetjes na het eten er een beetje in te houden. Als de kinderen er waren, was het wat lastiger, maar ze merkte dat het haar wel goed deed en dus probeerde ze het vol te houden. Ze begon de buurt al aardig te leren kennen. Een paar mensen die ze regelmatig tegenkwam onderweg, en die allemaal bezig waren hun hond uit te laten, zei ze inmiddels gedag. Zo was er een vriendelijke oude dame met een klein wit hondje dat bijna blind was. Soms maakte ze een kort praatje. Leonie vond het ook fijn om te kijken hoe planten en bloemen groeiden in de perken en de voortuinen. Op een avond, toen ze terugkwam van haar wandeling, trof ze Mandy bij haar voordeur, die was net thuis gekomen. Of nou ja, thuis, ze woonde nog niet in het appartement natuurlijk.

“Hey, ga je al bijna verhuizen?” vroeg Leonie haar. Mandy knikte. “Ja, nog een week, het schiet nu lekker op. Van de week wordt de vloer nog gelegd, de muren zijn al gedaan. Volgende week vrijdag ga ik over. Dan komt de verhuiswagen. Ik rij dan ‘s morgens hierheen, terwijl de verhuizers al mijn spullen inpakken”. Dat leek Leonie ook wel wat, gewoon uitbesteden al dat zware werk, wat een luxe! Aan de andere kant: Leonie had op iedere vierkante centimeter van haar appartement geploeterd en dat had haar veel voldoening gegeven. Voldoening die Mandy onmogelijk kon hebben. “Wil je anders even zien hoe het er nu uitziet?” Mandy hield haar voordeur uitnodigend open. Leonie volgde haar. Altijd leuk om te zien hoe een ander zijn huis had verbouwd. Samen liepen ze door de kamers, alles was wit, de badkamer was wit met donkergrijs. De keuken was verrassend genoeg blauw. “En de vloer?” vroeg Leonie. “Er komt wit laminaat, met een bruine nerf”. Het leek Leonie allemaal wel heel steriel te worden.

Op het balkon had Mandy al een loungebank staan. “Ik zie dat je prioriteiten stelt”, lachte Leonie. “Ja, die moest bezorgd worden, dus ik dacht: die laat ik maar meteen hier komen” zei Mandy. Samen liepen ze richting het balkon. Toen Leonie het balkon op stapte, draaide ze zich half om en zag dat er iemand op de galerij voor het raam langs liep. Iemand die haar bekend voorkwam. Was dat niet? “Ow, ik moet geloof ik even naar mijn eigen huis, volgens mij heb ik bezoek”, verontschuldigde ze zich bij Mandy en liep richting de voordeur.

Loading full article...