Mandy doet haar verhaal
#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
“Ik weet niet wat ik zeggen moet”, stamelde Leonie schor. Mandy haalde haar schouders op en pakte haar hand. “Jij hoeft niks te zeggen, het spijt mij, maar ik moet gaan, ik kan niet anders.” “Maar hoe moet ik nou verder? Zie ik je nog? Wanneer ga je? Hoe…” De woorden bleven in de lucht hangen. “Nee, je ziet me niet meer. Ik ga naar Elis, morgen, misschien vanavond al. Het appartement wordt verkocht, mijn meubels worden opgehaald. Ik kom hier niet meer.” Mandy keek haar strak aan, ze had zichzelf hervonden en kwam bijna kil over. Leonie daarentegen was overstuur en kon niet stoppen met huilen. “Maar, ligt het dan aan mij?” smeekte Leonie. Mandy schudde haar hoofd. “Nee, ik heb je net uitgelegd hoe het zit, het heeft niets met jou te maken. Kom Leonie, drink even wat water. Je bent sterk, je komt er wel overheen, dat kun je.” Ze reikte Leonie het glas water aan. Leonie pakte bijna automatisch het glas van Mandy aan. Ze nam een klein slokje en zette het glas toen weer op tafel. Ze keek Mandy aan, door haar tranen heen. Ze voelde zich leeg. Ze had niets meer te vragen. Het was duidelijk. Mandy zou vertrekken. Zonder haar. Om met Elis in Frankrijk een nieuw leven te beginnen.
“De flammkuchen is klaar, ik haal hem even”. Mandy stond op en verdween naar de keuken. Leonie was in tweestrijd. Het liefst stond ze nu op om Mandy beet te pakken en haar tot rede te brengen. Maar het had geen zin, ze wist het. Mandy zette een bord voor haar neus en Leonie keek ernaar. Ze had geen eetlust, ze kreeg al bijna braakneigingen van de geur. Ze wilde opstaan om de deur uit te lopen, weg van deze plek en onder haar dekbed te schuilen. Aan de andere kant wilde ze op deze stoel blijven zitten. Bij Mandy, nu het nog kon. Want ze wist dat als ze de deur uit zou lopen, ze Mandy nooit meer zou zien. Dus bleef ze zitten. Ze begon wat te snijden in de flammkuchen, kleine vierkantjes die ze in haar mond stopte. Eindeloos schoof ze ze heen en weer in haar mond en af en toe slikte ze een stukje door. Mandy zat aan de andere kant van de tafel zwijgend te eten, terwijl ze af en toe zo onopvallend mogelijk een blik wierp op Leonie.
Na tien minuten gaf Leonie het op. Ze kreeg geen hap meer door haar keel en het had ook geen zin om deze avond eindeloos te rekken, als Mandy verdween dan deed ze dat toch wel. Ze legde haar bestek neer en schoof haar bord een stuk naar voren. “Ik ga naar huis”, zei ze zonder Mandy aan te kijken. Mandy knikte. Ze stond op en twijfelde of ze Leonie een knuffel zou geven. Ze deed het niet. Toen Leonie langs haar liep, legde ze even haar hand op haar rug, ter bemoediging. Ze wist heel goed dat ze Leonie nu niet kon troosten. Leonie liep de gang in, naar de voordeur. Toen ze die open deed en naar buiten stapte, draaide ze zich nog even om en keek naar Mandy. “Dag liefje”, zei Mandy verdrietig en probeerde te glimlachen. Leonie zei niets, keek haar alleen een paar seconden aan en trok toen de voordeur achter zich dicht.
