#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.
“Kom gauw binnen, je regent helemaal nat! Wat is er aan de hand?” ze loodste haar zus naar de woonkamer. “Ik ben zwanger” zei Dagmar plompverloren. Leonie verstijfde en haar mond viel open. “Zwanger?” zei ze verbaasd, alsof ze niet wist wat het woord betekende. “Ja”, zei Dagmar en begon weer te huilen. “Maar… het was dus niet de bedoeling? Wil Michiel het niet?” Leonie zat vol vragen. “Nee, dat is het niet, Michiel vindt het geweldig, alleen, ik had het niet gepland, het is per ongeluk… weer…” Leonie had ook even een déjà-vu naar twintig jaar geleden, toen haar zusje op 16-jarige leeftijd zwanger was geweest. “Ach schat, maar wil je het dan niet?” Leonie legde haar hand op Dagmar’s schouder. Dagmar schudde haar hoofd. “Jawel, ik wil het wel, ik heb altijd nog een kindje gewild, maar, waarom gaan de dingen zo bij mij? Waarom kan ik dit soort dingen niet plannen? Waarom nu wéér per ongeluk? Ben ik zo achterlijk?” Dagmar was wanhopig. Leonie moest eigenlijk een beetje lachen. “Ach lieverd, het is je twintig jaar gelukt om níet zwanger te worden, dus wees niet te hard voor jezelf.” Ze keek haar zus aan met een glimlach en ook Dagmar kon een glimlach niet tegenhouden. “Wat is het drama? Jij wil het eigenlijk wel, Michiel vindt het fantastisch, geen probleem toch?” “Tja, als je het zo bekijkt, heb je wel gelijk”, moest Dagmar beamen. Leonie stond op.
“Koffie dan maar?” vroeg ze haar zus die achter haar aan gelopen was naar de keuken. “O nee, geen koffie, ik word daar strontmisselijk van, de geur alleen al”, ze keek Leonie glimlachend aan. “Ja, ik ben echt hardstikke misselijk”. Leonie knikte. Kennelijk een familiekwaaltje, zij was bij haar zwangerschappen ook altijd erg misselijk geweest. Ze kon het zich niet zo herinneren van Dagmar’s eerste zwangerschap destijds. “Nee, dat kwam omdat ik die fase al voorbij was toen jullie het wisten”, lachte Dagmar nu gelukkig weer.
‘En nu dan? Ga je nu samenwonen met Michiel? Gaat er getrouwd worden?” “In een jurk met een dikke buik zeker? Nee, dat gaan we niet doen hoor.” wimpelde Dagmar haar zus af. “Samenwonen wel ja, maar hoe dat moet…” “Nou, da’s niet zo moeilijk hoor”, knipoogde Leonie naar haar zus. “Ja, dat weet ik wel, maar waar enzo, en dan is Demi er nog”. “Tuurlijk, weet zij het al?” vroeg Leonie geschrokken. “Nee, niemand weet het nog, alleen jij nu”.
Leonie’s hersenen draaiden op volle toeren. Jeetje, Dagmar weer zwanger! Nu moesten ze gaan samenwonen! Dagmar’s flatje was te klein, Michiel’s appartement eigenlijk ook als Demi daar ook zou gaan wonen. En wow, een baby! Haar zus kreeg een baby! Met die mogelijkheid had Leonie eigenlijk geen rekening meer gehouden. Ze had altijd het idee gehad dat Michiel geen kinderen wilde.
