Ilse heeft Leonie nodig

#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.

Op donderdag kwam Leonie net thuis toen ze een appje binnenkreeg, en nog één, en nog één. Tjonge, iemand had haar dringend nodig. Ze keek op haar telefoon en zag tot haar verbazing dat de berichtjes van Ilse waren, haar jeugdvriendin. "Hey Leonie, ben je vanavond thuis?" luidde het eerste berichtje. Het tweede klonk al wat dringender: "kan ik bij je langs komen?" Terwijl Leonie de berichtjes las, kwam er een vierde berichtje binnen, dat hetzelfde was als het derde: "please?" Jeetje, wat is er in hemelsnaam aan de hand met Ilse? Snel typte Leonie een berichtje aan Ilse, "Ik ben thuis, alleen, kom maar wanneer het jou uitkomt" en terwijl ze het zat na te lezen realiseerde ze zich dat het kennelijk echt dringend was en schreef ze erachteraan: "desnoods nu meteen". Leonie trok haar wenkbrauwen op. Nou, ze zou wel gaan horen wat er gaande was.

Ze zette haar boodschappentas op het aanrecht en wilde haar schoenen uitdoen toen ze haar telefoon alweer hoorde piepen. "Dan kom ik na het eten graag even naar je toe". Ilse weer. De paniek leek eruit te zijn. Leonie zette een pak yoghurt in de koelkast en pakte een snijplank voor de paprika, courgette en champignons die ze had gekocht. Ze hield van dit soort makkelijke eten, wat groenten snijden en in de wok bakken, kip erbij en wat rijst en voilà, een heerlijke éénpersoonsmaaltijd! Terwijl ze zat te eten gingen haar gedachten naar Ilse. Wat zou er aan de hand zijn? Ze wist wel dat het niet heel soepel ging in het huwelijk van Ilse, zou daar iets geëscaleerd zijn?

Om kwart over zeven ging de bel. Ilse stond met een wit gezicht voor de deur en Leonie kon zien dat ze gehuild had. "Ach schat, wat is er aan de hand?" zei Leonie medelijdend terwijl ze automatisch haar armen spreidde om Ilse een knuffel te geven. Ze zag aan Ilse dat ze vocht tegen de emoties, dat ze stoer wilde doen en iets zinnigs wilde zeggen, ze deed haar mond open, maar er kwam geen geluid, alleen een snik en terwijl ze zich door Leonie naar binnen liet meenemen, snikte ze even, wat meteen daarna overging in een huilbui die duidelijk al een tijdje was onderdrukt. "Vincent ... is vreemd gegaan." Daarna volgende de rest van de huilbui. Leonie hield haar vriendin tegen zich aan gedrukt terwijl er duizend gedachten door haar hoofd gingen.