Julia stort haar hart uit bij Leonie
Wat hieraan vooraf ging, lees je hier. Deel 1 vind je hier.
Leonie had extra aandacht besteed aan Ismay en Martijn, ze hadden even samen gegamed en ze had uitgebreid voorgelezen voordat Ismay naar bed ging. Julia was naar een vriendin gegaan en toen ook Martijn in bed lag, was ze vertrokken. Erik had niet veel tegen haar gezegd en zelf had ze ook gezwegen.
Ze was deze week lekker vrij, zodat ze op haar gemak verder kon in haar huisje. Grotendeels in haar eentje, maar dat vond ze wel fijn eigenlijk. Ismay haalde ze op uit school en die volgde de vorderingen op wat ‘haar’ kamer zou worden op de voet en ook Martijn kwam een paar keer mee uit school. Julia hield zich nog steeds afzijdig van het huis, tot ze op donderdagochtend ineens vroeg voor de deur stond.
Leonie deed verbaasd de deur open voor Julia, die daar stond met haar jas aan en de capuchon over haar hoofd getrokken. ‘Hey sch…’ Nog voor ze haar woord af kon maken, zag ze dat Julia huilde en niet zo’n beetje ook. ‘Hey Juul, meisje, wat is er?’ Ze sloeg haar arm om haar dochter heen en trok haar mee naar binnen. Ze deed de voordeur achter Julia dicht en sloeg haar beide armen om haar dochter heen, die niet uit haar woorden kon komen van het snikken. ‘Ik mis je zo’, snikte Julia uiteindelijk ‘en papa doet zo raar, en ik wil dit niet, en ik weet het niet meer…’ Het arme kind, ze had zich zo groot en stoer voorgedaan, maar ondertussen was ze ook verdrietig en onzeker.
‘Kom, ik maak thee voor je’, zei Leonie en nam haar mee naar de keuken waar ze de waterkoker aan zette. In de woonkamer had ze een krukje en een paar tuinstoelen staan, zodat ze toch even kon zitten af en toe. Samen namen ze er plaats. Hortend en stotend kwam het verhaal eruit, hoe ellendig ze zich had gevoeld na het nieuws dat haar ouders uit elkaar zouden gaan, dat haar moeder geen tijd voor haar nam en dat haar vader chagrijnig en verwijtend deed, dat hij af en toe een sneer gaf over het gedrag van zijn vrouw. Hoe Julia het liefste weg wilde duiken onder haar dekbed en nooit meer haar kamer uit wilde komen. Dat ze deze stap niet wilde, geen nieuwe kamer die ze moest delen met haar kleine zusje, maar dat ze er op een gekke manier ook wel zin in had, een nieuwe kamer die ze zelf mocht inrichten, maar dat ze bang was en niet wist hoe het straks moest met het heen en weer reizen tussen het huis van haar vader en dat van haar moeder. Ze had met een vriendin gesproken wiens ouders al gescheiden waren toen zij heel jong was en die had verteld over nieuwe partners en zij had zelfs twee halfbroertjes bij haar moeder. Het had Julia nog onzekerder gemaakt dan ze zich al voelde en nu was ze bang dat haar moeder boos op haar was.
