Leonie voelt zich niet thuis
Het vorige deel van dit vervolgverhaal lees je hier. Deel 1 vind je hier.
Zondag was ze om een uur of zes teruggegaan naar het huis van Erik, dat voelde nu al zo voor haar. Het was ook al onwennig om zelf met de sleutel naar binnen te gaan. Gevoelsmatig was er in die paar dagen dus een heleboel veranderd! Ook Erik keek een beetje verstoord op vanachter het fornuis. Hij deed zijn best, dat moest ze toegeven. Hij stond nu toch maar een maaltijd te maken voor hem en de kinderen, én voor haar.
‘Ik loop even onder de douche door’, zei ze tegen hem en liep door naar boven. Erik had haar nagekeken met een blik van pijn en afwijzing.
Ze pakte een handdoek uit de kast die op Erik zijn kamer stond. Ze voelde zich hier ineens een indringer, zeker in zijn slaapkamer, daar hoorde ze niet meer thuis! Ze keek even om de hoek in Ismay’s kamer, die zat lekker te knutselen aan haar bureautje. ‘Hey schat’, zei ze. ‘Hey mama’, zei Ismay en ze stond op van haar bureau en stortte zich in haar moeder’s armen. ‘Hey schatje. We zijn begonnen je nieuwe kamer te schilderen, wil je morgen zien hoe het wordt?’ Ze rook de vertrouwde geur van haar dochter’s haar. ‘Blijf je vanavond hier mama?’ vroeg Ismay. Tja. Die nieuwe kamer vond ze misschien wel helemaal niet interessant, of ze had last van een loyaliteitsconflict. Leonie besloot in ieder geval tot Ismay in bed lag hier te blijven vanavond. Ze hadden vandaag al zoveel gedaan, ze had het ook wel even gehad. En ze moest aan haar kinderen denken, hier wat geven, daar wat nemen. ‘Dat doe ik lieverd, ik blijf bij jou en ik breng je straks naar bed. Maar mijn matras ligt in het andere huis, dat weet je hè? Dus ik ga daarheen om te slapen. Papa brengt je morgen naar school en dan haal ik je weer op… maar vanavond blijf ik bij jou’. Verdorie, was ze toch weer over het andere huis begonnen, terwijl Ismay er duidelijk behoefte aan had om daar even niet mee bezig te zijn. Ze maakte zich los uit de omarming van haar dochter. ‘Ik ga even douchen, want ik ben vies. Dan gaan we zo eten’. Ismay huppelde naar beneden en Leonie deed de badkamerdeur achter zich op slot. Op slot ja. Dat was ook voor het eerst.
Verbazingwekkend hoe snel je gevoel om kon slaan! Na één nachtje hier niet meer geslapen te hebben, voelde ze al zoveel afstand naar dit huis, ze voelde zich er te gast. Snel douchte ze en kleedde ze zich aan om daarna naar beneden te gaan. Erik was net de tafel aan het dekken, Ismay zat voor de televisie en de andere twee waren kennelijk nog boven. ‘Zo, heeft je eigen flatje geen douche?’ Erik keek haar even kort aan en ging verder met de tafelschikking. Leonie schudde meewarig haar hoofd en besloot zich van de domme te houden. ‘Natuurlijk wel, wat bedoel je eigenlijk?’ Helemaal niet reageren kon ze ook niet. Jeetje, wat flauw van Erik. Aan de andere kant begreep ze het wel. Hij voelde zich net zo slecht op zijn gemak als zij deed en hij loste het kennelijk op deze manier op. ‘Gewoon, wat ik zeg: heeft jouw flatje geen douche’. ‘Als je liever hebt dat ik hier geen gebruik meer maak van de faciliteiten, dan moet je het gewoon even zeggen, Erik. Vergeet niet dat dit de laatste loodjes zijn en die zijn voor ons beiden zwaar. Het duurt niet lang meer, dan heb je hier geen last meer van me’. Ze wachtte zijn antwoord niet af en liep naar de gang om Martijn en Julia te roepen. Zo, daar kon hij het mee doen. Ze voelde een woede in zich opkomen, maar besloot die te onderdrukken. Niet nu, niet hier. Denk nu even aan je kinderen.
