Leonie is het voorgerecht

#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.

Leonie belde aan bij Mandy, in iedere hand een glas met het toetje. Mandy maakte de deur op, zei niets, pakte de glazen uit Leonie’s handen en zette die zwijgend neer op de sidetable die in de gang stond. Leonie had de voordeur een duwtje gegeven. De deur ging net niet dicht, maar bleef op een kiertje open staan. Mandy zei nog steeds niets, maar keek Leonie vastberaden en met een wilde blik in haar ogen aan. Met haar rechterhand pakte ze Leonie bij haar nek en trok haar naar zich toe om haar wild op haar mond te zoenen. Leonie schrok even en een fractie van een seconde wilde ze zich verzetten, maar direct gaf ze zichzelf over aan de zoen, aan Mandy. Ze sloeg haar armen om Mandy heen terwijl Mandy’s handen op Leonie’s rug haar blouse omhoog trokken. Toen er een opening ontstond, gleden Mandy’s handen over Leonie’s blote rug. Leonie zuchtte zachtjes. “Ik heb je zo gemist”, fluisterde Mandy in haar oren waarna ze Leonie’s nek zoende.

Ineens stopte Mandy, streek haar kleren recht en pakte de toetjes. Ze glimlachte schalks naar Leonie. “Sorry, dat doe ik anders nooit”, zei ze met een twinkeling in haar ogen. Leonie grijnsde, haalde haar handen door haar haar en schikte haar blouse. “Wat heb je gebrouwen?” zei Mandy, terwijl ze met de toetjes naar de keuken liep. “Een soort tiramisu moet het voorstellen”, zei Leonie. “Ik moest wel wat extra moeite doen, aangezien je gedreigd had dat ik misschien zelf het toetje zou worden.” Ze keek Mandy uitdagend aan. Die grinnikte. “Ah, en dat wilde je voorkomen? Je wilde aan de klauwen van wilde Mandy ontkomen. Nou, ik was al aan je begonnen als appetizer!” Mandy’s klaterende lach klonk door de keuken.”Sorry hoor, maar ik vind het soms ineens zo lastig dat je zo dichtbij bent, aan de andere kant van de muur, maar toch zo ver weg met al die kinderen!” Ze reikte Leonie een glas witte wijn aan die ze al ingeschonken had staan. “Same here”, beaamde Leonie.

“Ow, wacht even”, zei Mandy, “ik moet nog even de mozzarella erbij doen”. Ze trok de oven open en haalde een hartige taart uit de oven die daar al enige tijd in had staan bakken. Geroutineerd legde ze de plakjes mozzarella erop en schoof de ovenschaal weer de oven in. “Diner over tien minuten”, sprak ze plechtig. “” Ik heb de tafel al gedekt, dus hebben we mooi nog even tijd om bij te zoenen”, zei Mandy terwijl ze de daad bij het woord voegde. Leonie gaf zich over aan Mandy’s hongerige lippen, ze ontspande. Even later klonk er een harde bonk en Leonie schrok ontzettend. Er was een deur dicht geklapt, de voordeur. Was er iemand binnen gekomen? Één van haar kinderen?