#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
Het is zondagochtend en Leonie hangt op de bank met haar laptop. Martijn en Ismay liggen voor de televisie en Julia slaapt nog, voor zover Leonie weet. Leonie’s telefoon bliept. Ze heeft een appje, van Mandy. ‘Ik moet zo werken, ben dinsdagmiddag terug, zullen we dan samen eten?’ Leonie merkt dat ze meteen een grote glimlach krijgt. In gedachten voelt ze de aanraking van Mandy’s zachte vingers in haar nek. Ze krijgt het warm. ‘Goed idee, ik zal een toetje meenemen’, appt ze terug. Mandy reageert met een knipoog. ‘Misschien ben jij wel het toetje’, leest Leonie. Ze krijgt het nog warmer! Ze weet niet goed hoe ze moet reageren en stuurt een blozende smiley als antwoord. ‘Krijg ik nog een afscheidskus voor ik wegga?’ antwoordt Mandy. Leonie glimlacht. Ze heeft gemerkt dat ze het bijna onverdragelijk vindt dat Mandy zich zo dichtbij in het huis naast zich bevindt, maar toch zo ver weg is. Het doet haar goed dat Mandy kennelijk hetzelfde voelt.
Leonie dacht razendsnel na. Hoe kon ze het voor elkaar krijgen dat ze Mandy even kon zien? Als Mandy naar haar toe kwam, moest ze voor Julia’s slaapkamerraam langs, buiten op de galerij ging dus niet. In de gang dan? Ze was bang dat één van de kinderen haar dan zou zien. Dus moest ze met een smoesje even naar Mandy. Ze besloot het maar vaag te houden. ‘Ik kom eraan’, appte ze vast naar Mandy. Ze stond op van de bank met de telefoon nog in haar hand. “Ik ga even naar hiernaast hoor”, zei ze tegen Martijn en Ismay die nauwelijks hun aandacht van de televisie konden halen. “Zo terug, oké?” Ze wachtte even op een reactie. Martijn keek op. “Wat?” vroeg hij ongeïnteresseerd. “Ik moet even naar Mandy, die vroeg iets, ik ben zo terug”. “Oké”, zei Martijn. Hij keek alweer naar de televisie waar een hysterisch tekenfilmpje speelde dat Leonie al een paar keer eerder gezien had. Kinderen hielden van herhaling, dat was wel duidelijk.
Oké, honk 1 was genomen. Julia was stil in haar kamer, wellicht sliep die nog. Leonie pakte haar sleutel en sloot zachtjes de voordeur achter zich. Met het sluiten van de deur gierden ook meteen de zenuwen door haar lichaam. Waar was ze nu mee bezig? Ze was onderweg naar een snelle knuffel met de buurvrouw. Ergens in haar achterhoofd riep nog een stemmetje of dit wel verstandig was, maar Leonie wilde er niet naar luisteren. Mandy stond kennelijk al achter de deur te wachten, de deur zwaaide in ieder geval direct voor Leonie open. Daar stond Mandy in haar stewardessenpak, terwijl Leonie gekleed was in een makkelijke yogabroek en grote trui, haar zondag-hangdagoutfit. Mandy trok haar naar zich toe en al snel vonden hun lippen elkaar en waar Mandy altijd heel zacht en voorzichtig was, leek ze zichzelf nu nauwelijks in te kunnen houden, tot ze zichzelf plotseling tot de orde riep. “Sorry”, zei Mandy, “ik kan me bijna niet inhouden”. Leonie wilde het liefst in Mandy verdwijnen en stamelde zachtjes dat het niet erg was. “Jawel”, grinnikte Mandy “Al is het alleen al voor mijn make-up, ik heb me net heel zorgvuldig opgemaakt!” Leonie bloosde. “Ow lieve schat, kunnen we ons niet een week opsluiten samen?” Even keek Mandy Leonie verlangend aan. “Ik weet het, dat kan niet. Geef me nog een kusje, dan red ik het misschien net tot ik weer terug ben overmorgen”. Mandy was weer zichzelf. Leonie glimlachte en bewoog haar hoofd naar Mandy toe tot hun lippen elkaar heel zachtjes raakten. Mandy kuste Leonie nog een paar keer op haar mond en zei toen resoluut: “Zo. Nu ga ik naar mijn werk. En jij gaat thuis voor je kinderen zorgen”. “Werk ze”, zei Leonie terwijl ze naar buiten stapte en nog een kushand naar Mandy wierp. Mandy glimlachte professioneel en deed de voordeur achter zich dicht.
