#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.
De verbouwing aan Mandy’s huis was in haar afwezigheid behoorlijk opgeschoten, maar er was nog niks af, dus koffie ging er wel in. “Ik kom af en toe wel even kijken, maar ik kan nu toch niet zoveel doen”, zei ze, haar schouders ophalend. “Ik zal blij zijn als het achter de rug is en ik hier lekker woon”. Julia is aangeschoven op de bank en volgt het gesprek. Leonie ziet dat haar dochter aan Mandy’s lippen hangt en moet lachen.
“En word je nu ook stewardess of ben je de nieuwe voorzitter van de Mandy fanclub?” lacht ze haar dochter uit als Mandy weer vertrokken is. Julia werpt haar een boze blik toe. Leonie besluit er nog een schepje bovenop te gooien. “Ze is vernoemd naar een liedje, zoek maar op”, zegt ze en knikt naar de laptop. “Echt?” zegt Julia en zoekt meteen op youtube naar Mandy. Leonie wijst de link aan naar de hit van Barry Manilow en Julia klikt op ‘play’. ‘En haar broer heet Barry”, voegt Leonie toe. Julia draait met een ruk haar hoofd richting Leonie. “Dat MEEN je niet!?” roept ze uit. “Ja, echt”, grinnikt Leonie. “Dat is echt te erg!” gaat Julia verder. “Wel een beetje een erg soft nummer, oud ook”, Julia staat op en klapt de laptop dicht.
Het is kennelijk zo’n dag. Na het eten gaat weer de deurbel. Dit keer staat Judith voor deur. “Ik heb vanmiddag gekokkereld en ik dacht: Ik breng ook wat naar jou”, ze overhandigt Leonie een grote diepvriesbak gevuld met groen spul. Leonie kijkt met vraagtekens in haar ogen naar Judith. “Courgettesoep, van mijn eigen courgettes! Is heerlijk, gewoon even proeven.” “Geen idee, nog nooit gegeten”, zegt Leonie. “Koffie?” Judith schudt haar hoofd. “Nee, ik moet er weer vandoor, ik zie dat het je lukt de aardbeien in leven te houden”, zegt ze als ze de aardbeienpot bij de voordeur ziet staan. “Eeeh, ja, ik zal ze gelijk even water geven”, zegt Leonie schuldbewust, haar aardbeien staan er niet zo florissant bij. Lachend loopt Judith de galerij af.
