Jayno straalt van geluk. De oplossing van zijn probleem kwam zomaar aanwaaien. Samen met de zeemeermin had hij de halve nacht het goede nieuws gevierd. En nu is het bijna zover...
De hele autorit zit hij op de achterbank te dansen.
‘Als je zo druk blijft doen, dan ben je moe als we bij het strand zijn,’ zegt zijn moeder.
‘Nee, hoor. Ik kan nog uren door!’ zegt hij met grote grijns.
Zodra de auto stil staat op het parkeerterrein komt Jayno in actie. Zonder op zijn ouders te wachten pakt hij zijn rugzak en rent uitgelaten het strand op. De helderblauwe zee schittert hem tegemoet.
‘We zijn er! We zijn er!’ roept hij in extase.
Lara gluurt over zijn schouder mee. ‘Het is wel erg druk,’ fluistert ze.
Jayno staat stil en kijkt om zich heen. Zijn gezicht betrekt.
Hij wil verder lopen, maar wordt teruggeroepen door zijn moeder. Ze zoeken een plekje achter een duin en Jayno wordt van top tot teen met zonnebrand ingesmeerd.
‘Mag ik dan nu eindelijk naar de zee?’ roept hij ongeduldig.
‘Als je even wacht tot ik papa heb ingesmeerd. Dan kunnen jullie samen.’
‘Ik loop wel vast vooruit,’ zegt Jayno snel en grist zijn rugzak uit het zand. Hijgend bereikt hij de zee als eerste.
Jayno kijkt nerveus over zijn schouder. ‘We moeten opschieten!’ Hij trekt de rits open en loopt het water in tot het aan zijn knieën komt. ‘Kun je vanaf hier verder?’
De zeemeermin glijdt soepel het water in.
‘Dank je wel, lieve Jayno. Ik ben blij dat ik heb ontmoet. Zonder jou had ik het nooit gered.’ Ze geeft hem een kus op zijn neus en verdwijnt onderwater.
* 2x 140 woorden
