Ik heb me net lekker in mijn zetel gemanoeuvreerd als de bel gaat. Met enige tegenzin sta ik op en doe de deur open. Een enorme herfststorm blaast door de deuropening en ik zie dat er warempel een olifant voor me staat. 
‘Nee, nee, nee,’ zeg ik. ‘Je komt er niet in!’ 
‘Alsjeblieft,’ smeekt de olifant. 
‘Het spijt me, maar dat gaat echt niet passen. Je bent veel te groot!’ 
‘En als ik me nu héél klein maak?’ 
‘Hoe klein kan je je maken?’ vraag ik op mijn beurt. 
De olifant trekt ogenblikkelijk zijn lange slurf en alle vier zijn poten in, zijn oren verdwijnen als bij toverslag en als het grote beest zijn adem ook nog eens inhoudt, krimpt hij tot het formaat van een skippybal. 
Tot mijn grote verbazing zie ik mijn nieuwe gast zo naar binnen stuiteren.