Zoonlief gaat even naar de speelgoedwinkel om iets voor zichzelf te kopen. Komt hij terug zegt hij dat er iemand was die het voor hem wilde betalen maar dat hij gezegd had dat dit niet hoefde. Meteen gaan bij mij de voelsprieten uit en volgens mij ziet hij dit aan mijn blik en vervolgd hij dat het volgens hem familie van vriendje was. Okay ........... ik laat alarmfase 3 los. Nu ga ik gelijk een hele rits langs van "neah', "neah"......... "dat moet dan wel X zijn"............ "misschien wel Y" ........."neah", neah", "moet X wel zijn". Dus zoonlief krijgt een hele ondervraging in de trant van haarkleur, omvang, lengte etc. en pas als hij zegt bij wie diegene volgens hem hoort heb ik zoiets van "ah, dat had ik goed, het is X" en kan ik door naar de volgende vraag.

Want terwijl het bovenstaande zich afspeelt besef ik echt wel dat mijn reactie over the top is, dat zijn reactie op diegene misschien ook wel een beetje vreemd is en dat ik hier iets mee moet.

Inmiddels dus wetende wie degene is die aangeboden heeft het speelgoed af te rekenen zeg ik dat het wel erg aardig was van die persoon om dit te willen betalen voor hem en vraag ik waarom hij gezegd heeft dat dit niet hoefde. Ik krijg dan het volgende antwoord: "Ik kon het toch zelf betalen en X kan het dan beter aan zichzelf uitgeven, X kan het vast wel goed gebruiken". En dan loop ik dus eigenlijk meteen nogal goed vast ( vreemde zin maar weet even geen betere) want dit antwoord is een antwoord dat ikzelf dus ook gegeven zou hebben. Wat is daar dan mis mee? Nou eigenlijk dus niks en ook meteen alles.

Blijkbaar heb ik mijn kind zo opgevoed of geef ik het voorbeeld dat als je voor jezelf kunt zorgen dat je dit dan ook moet doen. Maar ook dat je niks aanneemt van andere mensen, niet vreemden wat ansich wel een goed advies is maar gewoon van andere mensen in het algemeen. En dat is natuurlijk niet zoals het zou moeten zijn. Nu heb ik het afgelopen jaar wel geleerd dat ik dat wat meer moet loslaten maar blijkbaar niet in die mate dat dit ook overkomt bij mijn kind(eren). Het is natuurlijk hartstikke leuk om zo maar een cadeautje te krijgen ........... maar blijkbaar voelt hij zich daar zo ongemakkelijk bij ( herkenbaar) dat hij het weigert ( herkenbaar zucht) en dat is hoe je het ook wend of keert niet echt goed. Dit laatste had ik natuurlijk tegen hem moeten zeggen maar als ik eerlijk ben schrok ik zo van de spiegel die ik hier voorgehouden kreeg dat het gesprek hier ook bij gebleven is.

Ik ging dus geschrokken verder met poetsen en ik bleef er over nadenken en ik dacht: "Welk kind weigert nu een cadeautje? Dat is toch raar!" en ik had het nog niet gedacht of ik realiseerde me meteen dat ik zeker weet dat van de andere drie met zekerheid twee hetzelfde gezegd zouden hebben en bij de laatste durf ik niet met zekerheid te zeggen dat zij het wel had aangenomen maar bij haar sluit ik het in DIT geval ook niet he le maal uit. Ik denk in procenten dat numero 4 met 75% "Nee, dat hoeft niet" gezegd zou hebben en misschien 25% het aangenomen zou hebben.

Ik ging toen wat dingen na en ik kon veel soortgelijke situaties herinneren waarin een van de 4 hetzelfde reageerde en eigenlijk word ik van de conclusie best wel verdrietig .................. Oppervlakkig gezien kan ik ook concluderen dat mijn kinderen niet ten kostte van anderen zich verrijken, dat ze rekening houden met de beurs van andere mensen en dat ze etc. etc. ect. Allemaal heel positief ansich maar dat is natuurlijk niet de hele waarheid en nu komt het mooie van het hele verhaal. Hoewel ik er verdrietig van word, best besef dat er hier doorgeslagen wordt etc. ect. etc. weet ik dus ook niet hoe ik nu tegen de kinderen moet zeggen dat dit best wel okay is. Dat het okay is als ze in zo'n geval iets aangeboden krijgen om het aan te nemen.

Kinderen confronterend? Als je dat maar door hebt. Ik vond wat ik vandaag in de spiegel zag en de rest die volgde echt heel erg pijnlijk en niks leuks "an".

|header: pixabay avantrend|