Ontrouw in de Algarve

Claire had zich ingesmeerd met factor 20, legde de handdoek weer recht op haar strandbedje en ging op haar rug liggen. Na een jaar hard werken waren ze nu samen een weekje op vakantie in de Algarve. Naast haar lag haar echtgenoot met wie ze tweeëndertig jaar een relatie had. Ze hadden elkaar op de middelbare school leren kennen toen ze een jaar of vijftien waren. Negen jaar later trouwden ze met elkaar. Florian was de liefde van haar leven en ze hoopte met hem oud te worden. Regelmatig fantaseerde ze over hoe ze later samen op hun kleinkinderen zouden passen. Ze hadden drie dochters en ze wist dat ze een geweldige opa en oma zouden zijn. Hun oudste dochter was vierentwintig, dus het zou nog wel even duren. Ze had al een tijd een serieuze relatie, maar wilde eerst haar studie afmaken. Claire vond het belangrijk dat haar dochters zich ontwikkelden tot zelfstandige vrouwen, dat ze hun eigen beslissingen konden nemen en niet afhankelijk waren van een man. Zo had zij ook altijd in het leven gestaan.

Florian kon uren op zijn strandbedje liggen zonder een woord te zeggen. Zijn bedje stond recht in de zon en elk uur draaide hij het mee met de stand van de zon. Zij verafschuwde dat. Ze vroeg zich af waarom dat was, kwam het door zijn ijdelheid die haar niet aanstond of vond ze dat ze te weinig aandacht van hem kreeg? Het viel haar de laatste jaren steeds vaker op dat hij zo weinig aandacht voor haar had. Hij leek zich terug te trekken in zijn eigen wereld. Hij vertelde ook nooit meer iets uit zichzelf. Ze moest alles vragen en dan vertelde hij wel iets, maar nooit meer met het enthousiasme wat hij vroeger had. Vijf dagen in de week werkte hij op kantoor en ‘s avonds na het eten plofte hij in zijn joggingbroek op de bank voor de televisie. Als ze in het weekend voorstelde samen iets leuks te ondernemen, had hij meestal geen zin. Zelf stelde hij de laatste tijd nooit meer iets voor.

Claire hield het nooit lang uit op een strandbedje. Ze verveelde zich al snel en kon ook niet lang stilliggen. Ze genoot wel van het uitzicht; de stelletjes die tegen elkaar aan lagen en de gezinnen met kinderen. Er was altijd van alles te zien op het strand. Terwijl ze de mensen om zich heen observeerde, stopte er ineens een jongen van een jaar of dertig een paar meter bij haar vandaan. Hij pakte zijn handdoek uit zijn rugtas en legde die op dezelfde hoogte als waar zij lag. Ze vond het wat gênant om naar hem te blijven kijken, dus draaide ze haar hoofd naar de zee. Hij begon zich langzaam uit te kleden. Hij was groot en had een goed figuur. Hij trok zijn riem los en liet zijn broek langs zijn lange benen naar beneden glijden. Ze kon het niet laten om toch weer zijn kant op te kijken. Onder zijn spijkerbroek had hij een strakke zwembroek. Ze zag zijn aangespannen bilspieren er doorheen. In één beweging trok hij zijn t-shirt over zijn hoofd, zoals mannen dat kunnen doen. Hij gooide het nonchalant naast zijn tas. Hij had een mooi zongebruind lichaam en ze genoot van de aanblik. Het voelde alsof hij zich voor haar had uitgekleed. Misschien was dat ook wel zo, want terwijl ze dat dacht keek hij haar kant op en lachte verleidelijk naar haar. Ze lachte terug, maar voelde zich er wat ongemakkelijk bij. Hij ging op zijn rug liggen, zijn armen en benen iets gespreid.

Claire realiseerde zich steeds vaker dat de sleur haar huwelijk was binnengetreden. Die sleur had ook zijn weerslag op hun seksleven, want dat stond het laatste jaar op een laag pitje. Ze had van alles uit de kast gehaald, maar niets hielp. Ze hadden er ook vaak over gesproken met elkaar. Elke keer weer had ze Florian duidelijk gemaakt, dat zij er nog wel naar verlangde, er behoefte aan had, maar het leek hem niet te interesseren. Florian beloofde steeds opnieuw dat hij meer moeite zou doen, maar uiteindelijk bleef het bij loze beloftes. Hij vond het leven wel goed zo, het hoefde niet meer zo nodig van hem. Claire probeerde het van zich af te zetten, maar het gemis bleef bestaan. Ze stond voortdurend in dubio. Was het een reden om de liefde van haar leven te verlaten, zou het misschien toch nog goed komen, moest ze zich erbij neerleggen of waren er nog alternatieven? Ze hield nog veel van Florian en ze hadden het eigenlijk best fijn samen. En komt sleur niet vaker voor als je al tweeëndertig jaar samen bent? Ze wist het niet meer. Maar ze wist wel dat ze zich verwaarloosd en niet serieus genomen voelde. Florian had gewoon maling aan haar, terwijl ze toch zo vaak had aangegeven dat ze niet gelukkig was. Hoe kon het toch dat hij er geen moeite meer voor wilde doen en tevreden was met de situatie? Soms twijfelde ze zelfs of hij nog wel van haar hield.