Het is donderdagmiddag. De woorden van mijn dochter heb ik me enorm aangetrokken. Voor het eerst van mijn leven heb ik mezelf gezien door de ogen van anderen. Ze heeft gelijk, ik hoef helemaal geen tijdnood te hebben, die creëer ik enkel en alleen zelf. Er valt een deken van schaamte over me heen nu dit harde gegeven bij me binnendringt. Vanaf vandaag ga ik het helemaal anders aanpakken. Ik voer een nieuwe pincode voor het gebruik van mijn toetsenbord in, bevestig het nummer en wis het direct uit mijn geheugen. Zo, van die tijdrovende bezigheid heb ik geen last meer.
Het valt me ook heel erg mee om een uitkomst te bedenken voor het constante filmen. Mijn man had al de reden opgegeven van de met plakband dichtgeplakte afvalemmer. En de enige reden dat de camera er nog hangt is het tijdgebrek van mijn dochter. Dus hoef ik alleen maar zelfstandig hem naar beneden te halen. Van een waslijn maak ik een lasso, die werp ik om de standaard die aan het plafond hangt waar het toestel in vast geklikt zit. Nu nog een flinke ruk en kletterdekletter, weer een probleem uit de wereld geholpen. De barst in het glas van de lens moet mijn dochter maar negeren. En om haar negeermodus een beetje op weg te helpen zal ik als verrassing voor haar die leuke kerstlantaarn kopen waar ze al weken over aan het zeuren is.
Nu alleen nog de hobbykamer van mijn man onder handen nemen. Maar wat is dat nou? De deur is afgesloten, er staat een heus verkeersbord voor: verboden toegang.
